Więc~ pomysł na Event~

Oczywiście morderca grałby tu kluczową rolę. Przede wszystkim musiała by być to osoba inicjująca wszystkie zgony(kreatywnie) ze współpracą jedynie z MG w tajemnicy przed resztą grupy.
Na końcu takiej rozgrywki zostaje tylko 1/3 grupy początkowej.


Pisałem już kiedyś mordercą i nie powiem, że bawiłem się źle. ~~

Nie chciałam dawać do artów Austrii, ale ten art:
8 ) [You must be registered and logged in to see this link.]

Ja tam jakoś nie mam ochoty być mordercą, więc nie mam nic przeciwko, żeby Aominecchi nim był XD

Leacchi, 3 *-*

No i jak na razie mamy trójeczkę tak?
zapomniałabym o mojej miłości, daję jeszcze 3 arty z Cadis Etrama Di Raizelem z Noblesse:
9) [You must be registered and logged in to see this link.]
10) [You must be registered and logged in to see this link.]
11) [You must be registered and logged in to see this link.]

I jeżeli nic nie wytypujecie z tych zostawiam 3.
Tylko pytanie mam mu zakładać nowe konto i napisać historię w kartach postaci ale bez wzorca?

Za dużo babskich rzeczy do wyboru. Mnie nie pytajcie XD

Jestem jak najbardziej za bo zabawa jest przednia.
Szczególnie dla mnie...
Tylko cała akcja polega na tym żeby zidentyfikować zabójcę i przeżyć ale gdy wszyscy będą wiedzieć, że ja nim jestem to trochę tak jakby niszczyć połowę koncepcji (chodzi mi oczywiście o userstwo bo postacie NIE MOGĄ wręcz być powiadomione. Bardziej mogą podejrzewać coś w trakcie. A rola mordercy i MG to zrobić wszystko by do końca sesji się nie dowiedzieli i death end).
Oczywiście o ile to nikomu nie przeszkadza technicznie.

Boże mam wene, wiem jak to zrobić~! Tylko ktoś musi założyć temat zamek czy coś. ALE NADAL MUSICIE POMÓC MI W WYBORZE AVATARA DLA POSTACI~!


Aomine to można by zrobić na tej wycieczce xD Taak~! Zabójstwa w gorących źródłach.

co do avka to 9 mi się podoba ^^

a z tym to chodziło mi coś o np. wycieczka na którą nasze postacie jadą i o tym zamku są różne plotki.

Ale jeśli chcecie śmierci na prawdę to spoko ^^ nawet lepiej~ ;3



* ^* zabójstwo w onsen~! * o* Hai~! hai~! hai~! *skacze z radości (na już kilka scenariuszy ) *

Kaoru, jak na razie próbuję opisać "pierwszy post" w zamku mojego "hrabiego" mam go pewnie w 1/3. zapodać te jedną trzecią być ogarnął?

Aham~ Ok jakbyś mogła zapodać bo dzisiaj stanowczo nie ogarniam. *ma kaca* ;3

Na początek małe wyjaśnienie. Brałam pod uwagę fakt iż uczestnicy eventu zakradli się do zamku w poszukiwaniu przygód. Zostali jednak nakryci przez lokaja i przetransportowani do pokoju Pana Zamku, by ten ocenił co z nimi zrobić:

- Och, nie bójcie się niczego wam nie zrobię. W życiu już wystarczająco krzywd uczyniłem. Widząc Wasze zdziwione miny sądzę, że nie macie bladego pojęcia, gdzie się znaleźliście. To trochę nierozważne z Waszej strony, zakradać się do czyjegoś zamku. Wiem o tym doskonale, że jest 31 października. Żyję dość długo by wiedzieć co to Halloween. Ba nawet byłem uczestnikiem pierwszego obchodzenia tego święta w Ameryce. Ależ gdzież są moje maniery, nie przedstawiłem się. Jestem Cadis Etrama Di Raizel. A to mój zamek, w którym mieszkam już przeszło 560 lat. Cóż za zdziwione miny? Jeżeli się rozgościcie i wygodnie usiądziecie w fotelach, mogę uraczyć Was moją historią. Nie będzie to wyciskacz, łez ani horror. Acz opowiastka w sam raz na Halloween.
Niestety pamiętam historię swojego życia zbyt wyraźnie by mówić o niej jako o przeszłości. Niby to wydarzyło się już dawno, jednakże wszystko jest zbyt wyryte w pamięci... Powinienem zacząć od tego feralnego dnia, gdy to 14 lipca 1450 roku razem ze swoim dowódcą i resztą żołnierzy, a należeliśmy do Inkwizycji – dodam do jednego z najbardziej skutecznego skrzydła, dostaliśmy anonimowe „zawiadomienie”, że w pewnym domu w moim miasteczku żyje i ma się nadzwyczaj dobrze czarownica. Z perspektywy czasy nie wiem czy była to pułapka, ustawiona przez samą czarownicę czy przykre zrządzenia losu. Poszło nas tam zaledwie kilku z dowódcą na czele. Jadnak, gdy dotarliśmy na miejsce i mój znajomy kopniakiem wyważył drzwi, okazało się to najprawdziwszą prawdą. Dom z zewnątrz zwykły, zaniedbany, jak większość zresztą w tej okolicy, w środku wyglądał inaczej. Znaleźliśmy się w dość prymitywnym laboratorium. Oczywiście w porównaniu z tymi co są obecnie. Wszędzie stały butelki wypełnione najróżniejszymi maziami, których człowiek o zdrowych zmysłach nigdy by nie dotknął, a o wypiciu tego nie byłoby już w ogóle mowy. Na ścianach wisiały woreczki z podejrzaną zawartością, jednakże najbardziej rzucał się w oczy dziwny znak narysowany węglem na ścianie naprzeciwko drzwi.

Resztę jeszcze wymyślę. I proszę o wskazanie poprawek, z chęcią je przyjmę i rozpatrzę.

HOOOooo~~ dobre~! * ^*
tylko może jakby on im nic od razu nie mówił, tak hm~ jak to nazwać tajemniczy~?
Tylko np. wziął ich na przenocowanie bo jest noc i nie wypada młodych tak puszczać samych.
Lecz świt długo nie nastaje, a wszyscy są światkami dziwnych wydarzeń~

Nie wiem ja tak jakoś to widzę jak chcecie~

Zobaczymy jak napiszę całość to dam tutaj, każdy oceni i przedyskutujemy sprawę. Bo tego do końca nie wiedziałabym jak zrobić...

Skończyłam, daję wszystko. Zabijcie mnie za zakończenie.


- Och, nie bójcie się niczego wam nie zrobię. W życiu już wystarczająco krzywd uczyniłem. Widząc Wasze zdziwione miny sądzę, że nie macie bladego pojęcia, gdzie się znaleźliście. To trochę nierozważne z Waszej strony, zakradać się do czyjegoś zamku. Wiem o tym doskonale, że jest 31 października. Żyję dość długo by wiedzieć co to Halloween. Ba nawet byłem uczestnikiem pierwszego obchodzenia tego święta w Ameryce. Ależ gdzież są moje maniery, nie przedstawiłem się. Jestem Cadis Etrama Di Raizel. A to mój zamek, w którym mieszkam już przeszło 560 lat. Cóż za zdziwione miny? Jeżeli się rozgościcie i wygodnie usiądziecie w fotelach, mogę uraczyć Was moją historią. Nie będzie to wyciskacz, łez ani horror. Acz opowiastka w sam raz na Halloween.
Niestety pamiętam historię swojego życia zbyt wyraźnie by mówić o niej jako o przeszłości. Niby to wydarzyło się już dawno, jednakże wszystko jest zbyt wyryte w pamięci... Powinienem zacząć od tego feralnego dnia, gdy to 14 lipca 1450 roku razem ze swoim dowódcą i resztą żołnierzy, a należeliśmy do Inkwizycji – dodam do jednego z najbardziej skutecznego skrzydła, dostaliśmy anonimowe „zawiadomienie”, że w pewnym domu w moim miasteczku żyje i ma się nadzwyczaj dobrze czarownica. Z perspektywy czasy nie wiem czy była to pułapka, ustawiona przez samą czarownicę czy przykre zrządzenia losu. Poszło nas tam zaledwie kilku z dowódcą na czele. Jadnak, gdy dotarliśmy na miejsce i mój znajomy kopniakiem wyważył drzwi, okazało się to najprawdziwszą prawdą. Dom z zewnątrz zwykły, zaniedbany, jak większość zresztą w tej okolicy, w środku wyglądał inaczej. Znaleźliśmy się w dość prymitywnym laboratorium. Oczywiście w porównaniu z tymi co są obecnie. Wszędzie stały butelki wypełnione najróżniejszymi maziami, których człowiek o zdrowych zmysłach nigdy by nie dotknął, a o wypiciu tego nie byłoby już w ogóle mowy. Na ścianach wisiały woreczki z podejrzaną zawartością, jednakże najbardziej rzucał się w oczy dziwny znak narysowany węglem na ścianie naprzeciwko drzwi. Nie przypominał niczego co z czym do tej pory się zetknęliśmy. A dłuższe przyglądanie się mu wprawiało ludzi w coś podobnego do transu. Jakież było nasze oszołomienie, gdy zobaczyliśmy domniemaną czarownicę. Kobieta ta odznaczała się wręcz nieziemską urodą i spoglądała na nas swoimi krwisto-czerwonymi oczyma. Włosy jej również miały dziwną barwę – siwe, nie! Jednak białe. Jak świeży śnieg. Coś mnie do niej przyciągało, czułem się jak ćma lecąca ku latarni. W głębi sera wiedziałem, że owa kobieta coś musiała ze mną zrobić, albo to przez roztaczającą się w powietrzu woń. Była słodka jakby ścięto i wysuszono naraz tysiąc róż. Najgorszą rzeczą była świadomość, że coś pchnęła mnie ku zabiciu towarzyszy. To było straszne, jakaś dziwna siła kierowała moim ciałem, a gdy przez przypadek zobaczyłem twarz wiedźmy, miała ona na twarzy triumfalny grymas. Szpecący jej twarzyczkę niemiłosiernie. Dowódca jako jeden ze wszystkich ostatkiem swoich sił zadał mi głęboką ranę w trzewia. Nadal pchany przez niewidzialną moc, kontrolując me ciało, oberżnąłem mu głowę w ten sam sposób, co innym pseudo czarownicom i heterykom sprzeciwiającym się woli papieskiej. Kobieta dostała to czego chciała, ja byłem na wpół żywy, a dowódca i garstka żołnierzy nie żyli. Nie miała po co już mnie trzymać przy życiu, więc wyrwany w końcu spod panowania jędzy próbowałem popełnić samobójstwo, w końcu może Bóg odpuściłby moje grzechy. Jednak to mi zostało nawet odebrane, dlaczego? Z prostego powodu, czarownica kazała mi się zabrać do opuszczonego zamku parę kilometrów za miasteczkiem, gdyż nie chciała zostać domostwie skalanym krwią. Wiedziałem, że nie mogę się jej sprzeciwić, bo cóż mógł człowiek, który lada chwila miał umrzeć przeciwko kobiecie dysponującej zdolnościami, pochodzącymi prawdopodobnie od samego Diabła. Nie pamiętam w jaki sposób dostałem się do zamku, ale kojarzę ten jedyny fakt, iż gdy dotarliśmy na miejsce padłem nieprzytomny w holu. Zaraz na pewno zwrócicie mi uwagę pod tytułem „Ale pamiętasz wszystko!”, więc odpowiem Wam teraz ciężko jest utrzymać czysty umysł, gdy straciło się większość krwi i jest się umierającym. Za chwilę padnie stwierdzenie „Ale Ty żyjesz!”, to prawda żyję i nie mogę umrzeć, bo po tym gdy upadłem w holu przebudziłem się ze snu po tygodniu. A pierwszą rzeczą jaką zobaczyłem była właśnie czarownica uśmiechająca się od ucha do ucha, powiedziała mi, że jestem jej najlepszym eksperymentem. Teraz ona sama zyska nieśmiertelność, w ten sam sposób co ja. Nie raczyła mi odpowiedzieć na żadne z zadanych pytać, po prostu odeszła a ja przez ponad 100 lat byłem związany z tym zamkiem. Nie mogłem umrzeć, ileż ja razy próbowałem popełnić samobójstwo... Nie pomagały trucizny, broń palna, biała. Gdy w końcu mogłem normalnie się przemieszczać wyjechałem i byłem świadkiem tworzenia się podwalin Ameryki, która teraz obecnie znacie pod nazwą Stany Zjednoczone... Wiecie co? Na tym chyba już zakończę, życia wam nie starczy by usłyszeć wszystko o 560 latach mojego życia. Noc nadal trwa, a w nocy jest niebezpiecznie. Byłbym rad, gdybyście zostali na noc. Nie byłbym sam w tę piękną gwieździstą porę...

L-E-A-~! MOJA TY KOCHANA~!
TO JEST GENIALNE~! * ^*
DAWAJ PYSKA MORDKO TY MOJA~!
Lea mój ty bogu~ * ^*

Zakończenie dobre ~! I ja nie mam uwag~ ^^
Teraz pozostaje czekać na pozostałe opinie~ :3

Jejku jak ja dawno ni pisałam wypracować tak sama z siebie.
Kaoru nie przerażaj, to nie jest aż takie dobre ;d
Było pisane na szybko...

Jest dobre~! nawet bardzo~
Ja tam mówię i tak jest ;3

Niech cię będzie xD Teraz tylko trzeba coś poza tym zrobić, jakieś może niespodzianki w tym zamku czy jakieś jakby gry.

Omg, aż dreszcz przeszedł XDDD

Niesamowite, Leachin, świetny pomysł.

Ale nie no ludzie, ktoś z lepszym talentem pisarskim lepiej zagospodarowałby tym tematem, nie to co ja dziewczyna z biol-chemu.

Ah~ Lea nie mrucz, tylko jak mówiłem dawaj pyszczka~ ;3
Jest dobrze, a nawet genialnie~ ;3

To ile osób się zgodziło? XD

Szczerze nie mam zielonego pojęcia. Niektórzy aktywni nawet się nie wypowiedzieli.

Chamy pitolone .__.
Ja tu kurde aktywna na wszystko jestem! Prawie... xD