Szpital

- Nie będziesz na mnie zły? - Zapytał, patrząc na niego. W sumie, Nao pewnie się zmartwiła, widząc Muto w takim stanie.

Do Muto przyszedł SMS; ' Tahik stracił pamięć.... '

- Nie mam prawa Cię tu zatrzymywać. - odparł cicho i spojrzał w stronę okna. Cicho westchnął, lekko się kuląc.

Przeczytał SMS'a i westchnął. Tego jeszcze brakowało. Odpisał szybko Nao i spojrzał na Kyojiego.
- Tahik ma amnezję.

- Amnezję? Ciekawe co się stało.. - westchnął cicho i zamknął oczy.

- Nie wiem, zobaczymy. Już tutaj jadą. - Mruknął, wstając z miejsca. Podszedł do drzwi.
- Poczekam na nich przy recepcji. - Mruknął, wychodząc z pokoju i idąc w kierunku wejścia.

Gdy tylko go przywieziono zabrano go na tomograf. Badanie wykazało, że chłopak ma przedziurawioną śledzionę i to z niej wydobywa się krew. Od razu zabrano go na operację, która trochę trwała. Później przewieziono go do sali, w której było jeszcze miejsce. Była to sala, w której leżał Kyoji.

Do Muto przyszedł SMS: ' Właśnie jedziemy... Pluje krwią.. '

Kazali Nao czekać na korytarzu. Nie wchodzili przez główne drzwi, ale od tyłu szpitala. Załamana dziewczyna chodziła w tę i we w tę, nie mogąc się uspokoić. Kiedy zawieźli go na salę, wkroczyła tam za lekarzami, ale ją cofnęli. Dopiero kiedy wyszli, mogła tam wejść. Wtedy ujrzała Kyojiego i nie wiedziała, co ma robić. Stała po prostu jak słup soli, z jej oczu dalej ciekły łzy, a ona nie wiedziała, co ma powiedzieć, patrząc na oboje chłopaków.

Nie widząc ich w ogóle, wrócił do sali z Kyojim i zauważył Tahika oraz Nao. Przytulił dziewczynę.
- Przepraszam Cię, musiałem to tak jakby... Ukrywać. On nie chciał, żeby ktoś się martwił. - wyszeptał, mówiąc o blondynie.

- No dobra.. - odparł cicho, wziął iPoda i włożył słuchawki do uszu po chwili włączając muzykę. Po chwili spojrzał na Tahika. Westchnął tylko i wsłuchał się w muzykę z przymkniętymi oczyma.

Chłopak zaczął się powoli wybudzać z operacji.

Momentalnie łez u niej nazbierało się o wiele, wiele więcej. Ukryła twarz w dłoniach, wyswobadzając się jakoś z objęć chłopaka i opadając na podłogę, w ogóle nie zwracając uwagi na to, co do niej mówiono. Zaczęła coś majaczyć typu 'on mnie nie pamięta, mój braciszek, chcę mojego braciszka z powrotem, czemu życie jest takie okrutne?'.

Widząc co się z wszystkimi dzieje, zamarł. Patrzył raz na Tahika, raz na Nao. Podszedł powoli do chłopaka, łapiąc go za nadgarstek.
- Tahik... Chociaż mi powiedz, co się z tobą dzieje.

-Nie..Jestem..Żaden..Kurwa...Tahik..-Wychrypiał. Zaczynał mieć dość tego. Nie był tym za kogo go uważali.

Zacisnął drugą dłoń w pięść.
- Wszystko mi jedno, jak chcesz być nazywany. Ale powiedz mi, gdzie ty byłeś? - Mruknął, najwyraźniej zły. Przez niego Nao była smutna. Musiał to jakoś załatwić, a nie pobiłby go za to.

Nie zwracał uwagi na resztę tylko się bardziej skulił i zacisnął powieki. Miał nadzieję, że uda mu się zasnąć jednak na próżno. Nadal chciał zwiać z tego szpitala i jak nikogo nie będzie to zrobi to.

- To zapamiętaj chociaż tyle. Naomi jest twoją siostrą i nigdy nie możesz tego zapomnieć, inaczej będzie źle z tobą. Ja ją kocham i chcę dla niej jak najlepiej, więc nie możesz o niej nigdy zapomnieć. - Powiedział, jeszcze mocniej zaciskając dłoń w pięść.

Słysząc to, co powiedział chłopak, nie mogła już tego wytrzymać. Wybuchła jeszcze większym potokiem łez, ale udało jej się podnieść.
- J-ja... Ja przepraszam... - wyszeptała tylko, po czym wybiegła z sali, kierując się w stronę wyjścia ze szpitala. Po drodze niestety zgubiła swój telefon, gdzieś na korytarzu. Wybiegając przez główne drzwi, jeszcze nie wiedziała dokąd się kieruje.

- Kurwa! Zobacz co zrobiłeś! - Krzyknął, patrząc na niego i pokazując na uciekającą dziewczynę. - Czemu to powiedziałeś?! Zraniłeś ją! - Krzyknął jeszcze raz i wybiegł z sali, próbując znaleźć dziewczynę.

-Ja pierdolę..- Powiedział cicho i zamknął oczy.

Kiedy wszyscy byli zajęci odpiął po kryjomu całą aparaturę i kroplówkę i po cichu tak by nikt go nie widział wyszedł z sali ze swoimi rzeczami. Następnie wyszedł ze szpitala i poszedł do akademika.

Po chwili wstał i wkulał ze szpitala.

Jak dotarli do szpitala oczywiście wzięli Yasuo na operacje. Blondyn siedział w recepcji nadal płacząc. Nie potrafił się uspokoić, więc podano mu leki na uspokojenie. Wyciągnął telefon i wysłał sms'a.