Pokój numer 228; Hye Seon Soo i Kazunari Arato.

After many weeks being... Tsss... wróć. Po wielu tygodniach bycia poza akademikiem w końcu wróciła. Doszkalała swoje umiejętności grania na skrzypcach, trzeba jej to wybaczyć. Jej prywatny nauczyciel chciał by jej talent nie zanikł, więc pomógł jej w utrzymaniu i pielęgnacji tego talentu. Obłożona walizkami wysiadła z taksówki, która zabrała ją spod dworca.
-Pizga...
Mruknęła. Tak właśnie było, wiatr wiał bardziej niż zwykle. Było to dość niepokojące i nie podobało się to dziewczynie, wcale a wcale. Gae wyskoczył jej w tym czasie z torby i od razu tego pożałował. Schował się za nogą dziewczyny, która była okryta aż do połowy piszczeli ciepłymi butami. Spod czapki, jaką miała nasuniętą na głowę wystawały już nie ciemno-purpurowe włosy, a białe, niczym śnieg kosmyki. Oczy inne, krwiste, z powodu soczewek kontaktowych, które mają regulować wadę wzroku Hye. Wargi pokryte czerwoną szminką wyróżniały się tak jak oczy z jej aktualnego wyglądu. Opatulona ciemno granatową kurtką zimową z futerkiem przy kołnierzu pomaszerowała do akademika trzymając blisko siebie swoje pakunki oraz kota, by ten jej nie zwiał. Miała nadzieję, że zbyt wiele się nie zmieniło od jej ostatniej wizyty. Chociaż w to nie za bardzo wierzyła. Gdy tylko weszła do pokoju ucieszyła się na samą myśl o tym, że jak na razie jej pokój jest pusty. Najwidoczniej współlokator się jeszcze nie wprowadził, a poprzedni opuścił akademik. To w pewnym sensie smutne.
-No nic... Gae, kładź się i mi tylko nie przeszkadzaj, kochaniutki.
Powiedziała z uśmiechem do kota i zaczęła rozpakowywać swoje bagaże, wcześniej zdejmując z siebie grube ciuchy. Pod spodem miała koszulkę z zielonym stworkiem i napisem "Okropne Potwory. Pul Pul Pul", czarne leginsy oraz szary sweterek na ramionach, żeby jej nie było zimno. Zaczęła wszystko ładnie układać w pokoju i spojrzała na swoje stare łóżeczko. Z uśmiechem rzuciła na nie swoje graty podręczne i zaczęła wypakowywać walizki z ciuchów. Skrzypce delikatnie odłożyła na biurko, które stało niedaleko jej łóżka i nucąc pod nosem piosenkę swojego autorstwa kontynuowała rozpakowywanie się.

Seraph szwędał się bo korytarzach z braku lepszego zajęcia. Zastanawiał się na tym, co też mógłby porobić. W pewnym momencie usłyszał jakiś głos zza jednych z drzwi. A co tam. Raz się żyje. Staną więc przed nimi i w nie zapukał.

Nie spodziewała się nikogo. Dźwięk pukania do drzwi lekko wybił ją z tępa jaki sobie obrała i zajęło jej to chwilę by dojść do drzwi i by je otworzyć. Kiedy pociągnęła za klamkę nie spodziewała się dostrzec za progiem tak wysokiego człowieka. Było to niemal zadziwiające, ale pamiętała go. Poznała go przecież w kuchni. Z uśmiechem na ustach zaczesała białą grzywkę do tyłu i zawołała:
-Seraphin! Annyeong~
Przywitała się, a w pokoju rozbrzmiał jej koreański akcent i aksamitny, dziewczęcy głos. Dawno nikogo nie widziała, a bynajmniej z tych kogo poznała. Tęskno jej było do ludzi z akademika. Mimo iż wielu nie znała, to i tak czuła się jakby była to od wielu, wielu lat. Ta atmosfera akademika na to wpłynęła.

Prawdę mówiąc nie spodziewał się ujrzeć tam kogoś znajomego, a jednak został pozytywnie zaskoczony.
-Hye! No proszę. Więc tutaj mieszkasz.
Powiedział i obdarzył ją ciepłym, szerokim uśmiechem
-Jak tam życie?~
Zapytał, opierając się przedramieniem o framugę drzwi.

Dawno nie widziała swojego braciszka. Nadęła policzki, a Gae w tym czasie zdążył dopaść nogawki chłopaka. Dziewczyna zignorowała to, bo kociak nie mógł za wiele zrobić. Zaprosiła chłopaka gestem ręki do środka i sprzątnęła graty, by chłopak mógł normalnie wejść do pokoju.
-No tutaj, kto by się spodziewał. Brak współlokatora jakoś mi nie doskwiera.
Zaśmiała się cicho i wkładając ostatnią kupę ciuchów do swojej części szafy zamknęła bagaże i schowała je do szuflady, a walizkę wcisnęła pod szafę.
-A wiesz, jakoś się żyje. Byłam na tak zwanym szkoleniu. Chociaż tyle, że nie wyszłam z wprawy w graniu na skrzypcach. Chyba bym zrobiła ogromną przykrość mojemu kociakowi. Tak, panie Heroldzie?
Wytknęła język kociakowi, a zwierzak skoczył jej na stopę i przewrócił się na plecy miaucząc.
-A jak u Ciebie?
Spytała by nie poczuł, że nie interesują jej jego sprawy. Nie chciała być nie uprzejma.

Zaśmiał się cicho, kiedy to kociak dopadł się do jego nogawki. Akurat futrzaki lubił. Koty są takie smaczne fajowe. Skinął głową, gdy został zaproszony do środka i przekroczył próg wykonując przewrót w przód, co, jak się okazało nie było dobrym pomysłem, albowiem przyjebał piszczelem w łóżko. Od razu zwinął się w kłębek, a z jego ust, dało się słyszeć kilkakrotnie słowo "fuck". Ogarnął się jednak i podniósł do siadu. Usiadł po turecku.
-O. To z chęcią posłucham Twojej gry na skrzypcach.
Powiedział, ponownie obdarowując ją swoim uśmiechem.
-A u mnie nic specjalnego. Ot niedawno z trasy wróciłem. Tyle szczęścia, że miałem na niej jak ćwiczyć swoje "skille" w koszykówce.
Powiedział rozbawiony i łapiąc się za kolana, zaczął się bujać do przodu i do tyłu.

Uwielbiała kiedy mogła sobie porozmawiać z kimś. Jednak bycie w centrum uwagi, nawet w towarzystwie tylko jednej osoby sprawiało, że czuła się nie komfortowo. Skrzywiła się, kiedy Seraphin powiedział, że chętnie posłuchałby jak Hye gra na skrzypcach. Ona osobiście uważała się za kalekę. Jej nauczyciel zaś sądził, że dziewczyna ma niebywały talent i że powinna go rozwijać. Cmoknęła cicho uśmiechając się lekko do brata i podniosła Gae z podłogi.
-Tylko nie dzisiaj... dopiero co przyjechałam. Chciałabym ogarnąć to co się działo podczas mojej nieobecności.
Powiedziała ze spokojem wymalowanym na twarzy i zaczęła drapać kotka po brzuchu. Usiadła sobie przy biurku i słuchając swojego brata kiwała głową.
-Skille? O to może zagramy razem za kilka dni jak już wrócę do normalnego tempa życia?
Zaśmiała się pogodnie szczerząc swoje białe ząbki. Czuła jak marzną jej stopy. Zaczęła szukać ciapek, ale nie mogła ich wypatrzeć. Pukając się w policzek palcem rozglądała się po pokoju.

-Jasne, jasne. Rozumiem.
Powiedział i kontynuował bujanie się.
-Nie ma problemu.
Skinął jej głową i zmarszczył brwi, kiedy ta zaczęła się rozglądać po pokoju.
-Czego szukasz?
Zapytał. Może pomoże, jednakże poczuł drażniące ssanie w żołądku.
-Wiesz co.. Idę coś zjeść, bo się przekręcę. Niedługo wrócę.
Powiedział. Podniósł się z ziemi i wyszedł.

Uśmiechnęła się promiennie. W końcu będzie mogła trochę poćwiczyć i zacząć regularny trening gry w kosza, nie zaniedbując oczywiście gry na skrzypcach. Kiedy ten spytał się czego szukała Hye w tym momencie zaglądała pod biurko. Wyciągnęła spod niego czarne, ciepłe kapcie i założyła na małe stopy.
-A no właśnie ciapuszków szukałam.
Zaśmiała się cicho, a kiedy oznajmił jej, że jest głodny skinęła do niego głową i pomachała mu ręką. Gae w tym czasie drapał wykładzinę na podłodze, a konkretnie szary dywan w czarne wzory. Białowłosa pokręciła głową i zaśmiała się na widok kociaka. To było strasznie urocze. Postanowiła poczekać na brata siedząc na łóżku i ćwicząc grę na skrzypcach. Herold uwielbiał jak grała i uspokajał się przy tym. Mogła więc skutecznie na niego wpłynąć by nie niszczył jej pokoju. Wyjęła skrzypce z futerału i zaczęła grać powoli rytmiczne dźwięki.

Seraphin wracał właśnie z kuchni i kiedy stanął pod drzwiami jej pokoju, miał nacisnąć klamkę, ale znieruchomiał, kiedy usłyszał skrzypce. Zaczął słuchać jej gry. Przymknął oczy, pozwalając muzyce wypełnić jego zmysły. Stał tak przez chwilę, aż w końcu nacisnął klamkę.
-No jestem pod wrażeniem.
Powiedział i nawet odstawił puszki z jego ukochanym napojem, żeby móc zaklaskać z uznaniem.
-Um. Chcesz może się napić?
Spytał, wyciągając ku niej puszkę z Monsterem.

Dziewczyna grała kolejne nuty, które składały się w piękną kompozycje. Oczywiście sama była jej autorem, starała się nie grać coverów. Kiedy Gae leżał już spokojnie na dywanie usłyszała jak ktoś wchodzi do pokoju. Od razu odsunęła smyczek od strun skrzypiec i lekko się zaczerwieniła ze wstydu. Nie lubiła przed nikim grać. strasznie ją to peszyło i stresowało. Kiedy chłopak zaczął klaskać uśmiechnęła się lekko i podziękowała skinięciem głowy.
-E tam... to nic takiego.
Zachichotała głupkawo i odłożyła instrument do futerału. Słysząc pytanie brata pokiwała głową.
-A poproszę.
Powiedziała biorąc w dłonie puszkę, którą ku niej wciągnął, otworzyła i upiła sporego łyka. Nie jadła i nie piła nic odkąd przyjechała, jednak te pragnienia jej nie doskwierały. Jak na razie.
-Opowiedz mi teraz wszystko co się działo pod moją nieobecność.
Powiedziała oddając mu puszkę Monstera z lekkim uśmiechem.

-No jak to nic takiego? To było super! Tym bardziej chcę Cię w zespole!
Powiedział, uśmiechając się do niej szeroko. Na serio teraz mu zaimponowała. Skinął głową i uśmiechnął się kiedy wzięła od niego puszkę. On natomiast sięgnął po następną, którą to otworzył i zaczął się delektować jego pysznym smakiem.
-W zasadzie to umarło trochę to miejsce, ale większą część tego czasu spędziłem w trasie, toteż nie mogę Ci wiele powiedzieć.
Odparł, odmawiając przyjęcia puszki z powrotem i puszczając do niej oczko.

Zaśmiała się cicho zaczesując włosy w tył rumieniąc się lekko. Zupełnie zapomniała o tym, że chłopak chciał usłyszeć jak gra. Wypadło jej to kompletnie z głowy, w sumie nic dziwnego, skoro była zajęta swoim wyjazdem i nauką. Potarła kark dłonią chichocząc.
-Nie no... bez przesady.
Jej skromność nie znała granic. Wyciągnęła się na łóżku i wzruszyła ramionami kiedy chłopak nie chciał od niej puszki. Wzięła kolejnego łyka Monstera i odetchnęła cicho przysłuchując się bratu.
-No nic.. w sumie i tak za dużo czasu tu nie spędziłam, ale warto byłoby coś wiedzieć i się z kimś zapoznać... nie pamiętam bym z kimś innym rozmawiała... chyba...
Westchnęła cicho patrząc jak Gae turla się po dywanie przed jej stopami.

-No co bez przesady? Prawdę powiadam. Świetnie grasz. Przyda nam się ktoś taki.
Powiedział i puścił do niej oczko. Całkiem ładnie było jej w rumieńcu.
-Rozumiem. Możesz też przejść się do kuchni. Tam powinien ktoś być.
Powiedział, kołysząc się i popijając swój napój.

Potrząsnęła głową, a rumieniec momentalnie zszedł z jej policzków. W końcu ogarnęła się w środku i spojrzała na brata z lekkim uśmiechem na ustach.
-Chętnie bym tam poszła,a le nie lubię być w centrum czyjejkolwiek uwagi. Dziwnie się z tym czuje.
Stwierdziła popijając powoli Monstera. Wolała być szara myszką, która jednak miała w sobie trochę charyzmy. Herold w końcu podniósł się na swoje słodkie cztery łapki i wskoczył na łóżko obok Hye. Pogłaskała go i z cichym westchnieniem powiedziała:
-No ale można byłoby w sumie tam pójść...
Musiała w końcu się przemóc i kogoś poznać. Zwłaszcza, że będzie tu mieszkać przez większość czasu. Trenować, grać, integrować się. Musi coś z tym zrobić.

-Nie musisz się do niczego zmuszać. Oni nie uciekną.. Chyba.
Powiedział uśmiechnięty, dopijając pierwszą puszkę napoju. Zgniótł ją w dłoni.
-Chcesz jeszcze?
Zapytał, posyłając jej dość ciepły uśmiech.

Westchnęła cicho, chłopak miał rację. Nie powinna się do niczego zmuszać, zwłaszcza, że nie wszystko musi robić od razu. Spojrzała na swoją prawie już pustą puszkę i dopiła do końca energetyka. Zerknęła kątem oka na brata i uśmiechnęła się lekko kręcąc głową.
-Nie, już dziękuję. Wiesz co... chciałabym się przespać. Tak trochę mnie ta podróż zmęczyła.
Powiedziała ziewając cicho i podnosząc się z łóżka. Wyciągnęła z szafy piżamkę i rzuciła na swoje łóżko, tuż obok kota.
-Może spotkamy się jutro, co?
Uśmiechnęła się lekko zaczesując białe kudły w tył i spoglądając w ekran telefonu by nastawić budzik.

-Hai, hai. Już umykam. Dobrej nocki.
Powiedział, zabrał co jego i już go nie było.

Pożegnała się z braciszkiem przyjaznym pomachaniem dłoni, a gdy wyszedł zaczęła się przebierać w piżamkę. Zdjęła z siebie ciuchy pozostając w bieliźnie i wskoczyła w dużą koszulkę oraz dresy. Brudne ubrania złożyła na biurko, herolda wzięła na ręce, zamknęła drzwi i wskoczyła pod kołdrę wraz z kotem. Była wykończona. Sen jej się bardzo przyda. Zamknęła oczy i nie więcej niż za pięć minut usunęła z kotem wtulonym w jej brzuch.

Obudziło go burczenie w brzuchu, w końcu przed wyjazdem do nowej szkoły nic nie jadł. Zrozumiał też, że jeszcze się nie rozpakował. Spojrzał na sąsiednie łóżko w którym jego współlokatorka jeszcze spała.
-Trzeba będzie zrobić to po ciuchu... - Wyszeptał do siebie pod nosem i zaczął się rozpakowywać. Wyciągnął też jakieś ciuchy i ręcznik. Wziął szybki prysznic i gdy się ubrał i przygotował spojrzał w lustro.
- Czas się z kimś zapoznać. Dasz rade. - powiedział do swojego odbicia parę "słów motywacji" i zawijając wokół szyi szalik wyszedł z pokoju.
-Ale najpierw muszę coś zjeść...- wyjąkał i poszedł szukać kuchni.

Padnięty,zmęczony i pozbawiony życia wszedł do pokoju. Wpuścił psiaka,któremu kazał iść na swoje łóżko. Bał się bo z tg co było widać jego współlokatorka miała kota co mogło doprowadzić do małego konfliktu. Jednak szczeniak nawet nie zauważył kota,a on sam padł na łóżko. Było mu strasznie zimno,a chwilami za gorąco. Choroba nie była przyjemna ani troche,ale szybko zasnął odpoczywając. Przydałyby mu się jakieś leki,ale ich nie miał,a szkoda.

Obudziła się po dość długim czasie przeciągając się leniwie. Kości jej się zastały, kot dawno podrapał całą pościel z głodu, a ona po prostu ziewając wstała jak gdyby nigdy nic. Spojrzała na swojego współlokatora. Zaśmiała się cicho, tak by go nie obudzić i zostawiła mu kartkę na biurku z napisem Gdybyś czegoś potrzebował pisz do mnie na ten numer 732******. Sama ubrała się w coś bardziej do chodzenia, w czarny, duży sweter, obcisłe szaro czarne leginsy z wszywkami i czarne trampki. Wokół szyi zawinęła gruby szalik a na głowę naciągnęła czapkę. Wzięła swojego kota pod pachę i wyszła po cichu z pokoju.

z.t.

Gdy wstał czuł się już dużo lepiej. Psiak już biegał po pokoju.- Dzień dobry-uśmiechnął się i podszedł do niego zaczynając go głaskać. Zauważył też kartkę na biurku, jednak chyba się trochę wstydził pomocy.-Pewnie jesteś głodny prawda?- popatrzył się na puchatego przyjaciela na co on radośnie zaszczekał. -To chyba znaczyło tak- Zaśmiał się i wyszedł z psiakiem.