Strych

- Ależ ja tego nie robię. Nie mógłbym tak zrobić. - odparł i przymknął na chwilę oczy, zastanawiając się nad czymś.
- Słyszałem, że w zeszłym tygodniu były jakieś lekcje. To prawda? - spytał dla upewnienia się bo nie było go.

- Taak, prawda~ Całkiem fajnie było, tylko gość od WDŻRu jest jakiś dziwny... - wymamrotał i podrapał się delikatnie po potylicy.
- A ty? Czemu nie przyszedłeś na lekcje? - zagadnął jeszcze.

- Dziwny? Co masz przez to na myśli? - spytał trochę tym zaciekawiony. Chyba wybierze się na najbliższą lekcję.
- Nie było mnie w akademiku więc nie miałem jak. - wyjaśnił.

- Taki... Chamski. I odnosi się do wszystkich z wyższością - westchnął cicho, a następnie skinął ze zrozumieniem głową. Wstał i otrzepał swoje spodnie.
- Idę. Do zobaczenia~ - rzucił, wybywając z pomieszczenia.

- Hm.. Rozumiem. - odpowiedział tylko i zerknął za okno na chwilę.
- Dobranoc. - odparł i po dłuższej chwili siedzenia, również zszedł ze strychu.

Wszedł na strych. Od progu zaczął klasycznie wołać "kici-kici", od czasu do czasu wołając kota po imieniu, chociaż ten był chyba za głupi aby reagować na imię. Zaświecił światło i zaczął się uważnie rozglądać po zakurzonym pomieszczeniu.

Wszedł za nim i od razu potężnie kichnął. W końcu jednak się ogarnął i ruszył w głąb pomieszczenia, aby odnaleźć kocura. Oczywiście pełnia gratów utrudniała przemieszczanie się, więc co jakiś czas klął szpetnie. W końcu spojrzał na Kise.
- Jeśli on tu jest, to zamorduję go za brak reakcji - mruknął.

- Ej, ej! Ale bez morderczych planów względem niego - prychnął, zaglądając niemalże wszędzie. W końcu w jednym ze starych pudeł znalazł śpiącego kota, ale na nim był dość pokaźnych rozmiarów pająk. Cofnął się.
- Aominecchi? Mógłbyś go wyciągnąć z tego pudła?

- Dobrze wiesz, jak bardzo się kochamy z twoim kotem. - Westchnął męczeńsko, przeszukując strych. Do czasu, aż Kise się ponownie nie odezwał. Wtedy podszedł do chłopaka.
- A sam nie możesz? - zapytał, zaglądając do pudła. Na widok pająka jednak zrozumiał, co jest grane. Zachował zimną krew i wyciągnął sierściucha, jednym ruchem ręki posyłając pająka na podłogę i lekko się krzywiąc.
- A jeśli to był jego przyjaciel, a ja go pozbawiłem możliwości rozmów z nim? - zapytał nad wyraz poważnie, podając Kise kocura. Nie umiał jednak długo ukrywać rozbawienia.

- Dzięki - wymruczał i wziął zaspanego kota na ręce, przytulając go do siebie. Już nawet nie zwrócił uwagi na to, że zwierzak był cały brudny.
- Trudno. Nie akceptuję takich przyjaciół mojego kota, bo sam później mam zawał - parsknął rozbawiony.

- To dlatego kocur ucieka. Aby móc być z przyjaciółmi- wysnuł własną teorię. Właśnie wtedy jego pies znalazł sobie moment, aby przebiec obok nich i wzniecić po drodze tuman kurzu. Świetnie.
- Gustaw postanowił dodać romantyzmu - prychnął, machając łapskiem, by chociaż trochę rozwiać chmurę kurzu.

- Jakoś to do mnie nie przemawia - przyznał i zerknął na psa, który wręcz wskoczył do pomieszczenia. Uniósł brwi w górę, nieco zaskoczony.
- Ten to ma wieczną energię - mruknął wreszcie.

- Nic, co powiem, do ciebie nie przemawia. -Wzruszył niedbale ramionami. Cóż, raczej niczego nowego nie powiedzial. - A co do Gucia... taak, znowu się rozbrykał. Znudziło mu się leżenie na łóżku całymi dniami - dodał spokojnie.

Westchnął cicho, kręcąc głową, co miało być zaprzeczeniem pierwszych słów Daikiego. Następnie zerknął na psa.
- To dobrze. Już się bałem, że stracił całkowicie ochotę na życie - stwierdził, mimo wszystko dość pogodnie.

- Jasne - mruknął pod nosem, ale nie zamierzał się kłócić. Po chwili pochylił się, by pogłaskać psa. - Nie no, on nie stracił. Gorzej z jego leniwym właścicielem - dodał jedynie.

- Aż tak źle? - spytał rozbawiony, a następnie przekrzywił głowę w bok, przyglądając mu się z uwagą.
- Dlaczego straciłeś te siły na życie?

- Po prostu nie mam co ze sobą zrobić, to tylko siedzę w pokoju i nie chce mi się ruszać- odparł i potarł kark dłonią. Nie miał nic ambitniekszego do roboty. Do tego miał czas, aby pomyśleć. Ale wnioski nie były zbyt cudowne.

- To powinienem cię po prostu gdzieś wyciągać - zaproponował wreszcie. Sam nie wiedział nawet, jak to z nimi jest; dlatego czuł się dość niepewnie. Ale nawet nie wiedział jak o taką rzecz zapytać.

- Nie spieszyło ci się z tym, tak samo jak mi z wyjściem - odpowiedział spokojnie, patrząc na niego ze znużeniem. Wsunął dłonie do kieszeni spodni. Sam nie wiedział, co w tej chwili czuje. Wiedział jedynie, że od długiego czasu oddalali się od siebie z Kise. A w tym momencie miał wrażenie, że nawet aż za bardzo. Nie podzielił się z nim tym jednak. Sądził, że chłopak czuje podobnie. Nie zachowywali się już jak para.

- To była propozycja, a nie stwierdzenie, że mogłem cię wcześniej wyciągać gdziekolwiek - odparł, opierając się o jakąś szafkę za sobą. Skrzyżował ręce na piersi.
- Kochasz mnie jeszcze? - zapytał bezpośrednio.

Już chciał odpowiedzieć na jego pierwsze słowa, ale to pytanie lekko wybiło go z rytmu, gdyż zwyczajnie się go nie spodziewał. Szybko jednak odzyskał rezon. Spojrzał na niego poważnie. Akurat tej odpowiedzi był pewien.
- Oczywiście. Jedyne, czego nie jestem pewien, to czy ty cokolwiek jeszcze do mnie czujesz - odpowiedział spokojnie, nie odwracając wzroku.

Zmarszczył delikatnie swoje brwi, kiedy usłyszał chłopaka. Odchrząknął cicho, samemu z początku nie wiedząc, co na to powiedzieć.
- Ale zaraz... Dlaczego w ogóle w to wątpisz? - spytał, opadając na jedną z kanap. Nie była aż tak zakurzona, ostatnim razem jak tu był to ją mniej więcej oczyścił.

- Po prostu zacząłem się zastanawiać. Poza tym, z tego co widzę, zwątpiłeś we mnie. Więc mam prawo zapytać cię o to samo. A jak na razie ty jeden dostałeś odpowiedź - odparł, nie spuszczając z niego wzroku. Stał spokojnie, noe ruszając się z miejsca. - Nie okłamuj mnie tylko. Chcę wiedzieć, na czym stoję- dodał.

- Po prostu byłem zaskoczony... Oczywiście, że nadal czuję do ciebie to co czułem, nie ma u mnie żadnych zmian - odparł, wzruszając swoimi ramionami. Starał się za bardzo  nie denerwować całą rozmową.

Pokiwał powoli głową, przyjmując to do wiadomości. W zasadzie mu trochę ulżyło, bo miał przynajmniej o jedną wątpliwość mniej. Nie miał powodu, aby nie wierzyć Kise.
- Dobrze - odpowiedział tylko. W zasadzie nawet nie miał pojęcia, co mówić.