Polana

- Nao! To ja, Muto! Uważaj, krzywdę sobie zaraz zrobisz! - Krzyknął, pomagając jej wstać i przytulając znów. Czemu ona go nie poznaje?

- Nie! Nie dotykaj mnie! - wyrwała się z jego uścisku, nie widząc znanego jej chłopaka, ale... ale zupełnie kogo innego, potwora. Odsunęła się od niego, zaciskając mocno powieki i obejmując się ramionami.

- To ja! Muto! - Krzyknął, próbując ją jakoś uspokoić. - Spokojnie, wszystko będzie dobrze. - Przytulił ją mocno do siebie.

- NIE! - oderwała się znowu od niego. Ona nie widziała tego, co robił naprawdę. Widziała, jak jakiś potwór rzuca się na nią z pazurami.
- Powiedziałam zostaw mnie!

- Nie! Nie zostawię cię nigdy! - Przytulił ją mocno do siebie i zaczął głaskać po łbie. Po policzkach ściekły mu łzy.

Skuliła się w kłębek, widząc, że jest jak w pułapce. Zaczęła szybko oddychać, nie mogła oddychać, w ogóle nie mogła złapać oddechu, do tego jeszcze płakała. I to wszystko dlatego, że nie wzięła lekarstw przez te wszystkie zdarzenia wczorajsze.

- Spokojnie, spokojnie. Jestem tutaj... - Wyszeptał do niej, próbując ją uspokoić. - Czemu się mnie boisz?

Odsunęła się od niego znowu.
- Bo nie wiem kim jesteś.... - wysapała, nie mogą złapać oddechu. Powiedziała to z trudem.

- J-Jak to, nie wiesz? To ja. Muto. - Przytulił ją mocno do siebie. Nagle zdał sobie sprawę, że mogła nie wziąć leków.
- Wzięłaś swoje lekarstwa?

- Jakie leki... - sapnęła, łapiąc się za głowę. Opadła na ziemię i trzymała się za płuca, próbując złapać oddech.

- Jezus Maria, nie wzięłaś ich... - Mruknął, pomagając jej wstać. Postanowił, że zaniesie ją do tego akademika i tam wpakuje w nią leki.

Nie mogła nic powiedzieć, a tym bardziej nie była zdolna do poruszania się, przez to, że nie wzięła leków. Trudno jej było złapać oddech. Czuła się tak, jakby się miała udusić.

Westchnął, widząc jej stan.
- Koniec. Idziemy. - Wziął ją na barana i wyniósł z polany.

Nie wiedząc jak, zawędrował na polanę. Możliwe, że pomyliły mu się kierunki, jednak i tak przygoda wyszła mu na dobre, odwiedził kolejne miejsce, które można było dopisać do poznanych. Nie zastanawiając się zbyt długo, włączył w swojej komórce GPS i by tym razem nie zawędrować gdzie nie trzeba, wpisał adres liceum. Po chwili skierował się w stronę w którą poradził mu damski głos w komórce, wychodząc z polany.

Weszła na polane i usiadła na trawie.
- Zachowujesz się jakbyś połknął kij od szczotki- spojrzała na chłopaka.

Przyszedł za nią i skierował wzrok na niebo. Usiadł w końcu na trawie i westchnął na jej słowa.
- Zazwyczaj taki jestem. - odpowiedział spokojnie.

- Ostatnio byłeśbardziej, powiedzmy szczęśliwy...- odparła, patrząc na niego kątem oka.

Uniósł lekko brew na jej słowa.
- Szczęśliwy? Cóż jestem nie w humorze, to normalne.

- Okey- westchnęła.
Położyła się na trawie i spojrzała w niebo .

- Co tak wzdychasz? - spytał z uniesioną brwią i siedząc, wpatrywał się w niebo.

- Nie, no. Tak po prostu- uśmiechnęła się.

Przyjrzał się jej kątem czerwonego oka.
- Skoro tak mówisz.. - mruknął spokojnie.

Uśmiechnęła się tylko i podniosła się do siadu.

Skierował na nią pytający wzrok, widząc jej uśmiech. Nie miał pojęcia czemu się uśmiechała i nie wnikał w to. Sam nie miał zbyt dobrego humoru, więc właściwie z tego powodu mało co mówił.

Wywróciła oczami, pokazując mu, że po prostu jej się tu podoba i  dlatego się tak szczerzy.
- Przydało by się zrobić w końcu coś z Hiro- powiedziała patrząc na niego kątem oka.