Boisko do piłki nożnej

-Okej - podeszła do niego z piłką, na środek boiska. Od razu skierowała piłkę na prawą stronę boiska, biegnąc za nią niczym błyskawica i kopnęła ją w stronę bramki. Idealny środek. Punkt dla niej - O co gramy i do ilu? - pokazała swoje białe ząbki.

Rzeczywiście była szybka. I dobra. Lepsza od Kei'a. Chłopak nie przejął się jednak tym i nadal się uśmiechał.
-Nie wiem. A o co chcesz?- spytał. Następnie wyminął ją zręcznie i pobiegł w kierunku bramki. W tym właśnie był najlepszy, w rozgrywaniu. Ze strzelaniem było już nieco gorzej, ale mimo to, kopnął. Piłka musnęła górny słupek, ale ostatecznie wpadła do siatki. Wycofał się szybko na swoją połowę.

-Przyjmę każde wyzwanie. I to się nie liczyło! Zastopowaliśmy grę moim pytaniem - zmierzyła go nieprzyjemnym spojrzeniem, mrużąc oczy i krzyżując ręce na piersi.

-No cóż, ja tam nie mam pomysłu.- Wzruszył ramionami.- Ej no, jak to się nie liczyło? Trza było nie gadać, tylko uważać.
Zaśmiał się po raz kolejny.

Fuknęła, wracając na środek. Ponownie wystartowała w stronę bramki.

Skupił się, wiedząc, że czeka go ciężkie zadanie. Obronienie piłki? Widział jak celnie Naomi strzelała, a poza tym chyba nieco się zirytowała. E, ktoś tu nie umie przegrywać, pomyślał.
Chociaż tak naprawdę on był tym, który najprawdopodobniej to spotkanie przegra.

Strzeliła mu pomiędzy nogami. Kolejna brameczka.
-Teraz Ty - poprawiła sobie grzywkę.

-Nieźle- powiedział, wykopując piłkę z bramki. Pobiegł szybko przez siebie po prawym skrzydle, zamierzając ją wyminąć i znowu strzelić- trafić może bardziej fartem niż umiejętnościami.

Nagle zjawiła się przed nim, blokując mu drogę nogą, a drugą zaś - czyli lewą - wykopała piłkę spod jego nóg. Zawróciła prędko, okrążając go.
-Lewy! - wrzasnęła do siebie i znowu strzeliła celnie - Kurde... od tego grania samemu wrodziły się we mnie te wrzaski - skrzywiła się, opierając ręce na biodrach.

Wywrócił oczami, uśmiechając się pod nosem i wrócił po piłkę. Szybkim zrywem pognał do przodu, nie dając jej szansy na zatrzymanie go- cela może nie miał, ale akurat biegać potrafił bardzo szybko. Kopnął i zdobył punkt. Czyli nadal miał farta. Wrócił na swoją połowę, czekając na kontrę.

Wybiła piłkę pomiędzy jego nogami, wymijając go. Leciała w stronę bramki.

Ruszył za nią, chociaż raczej nie miał szansy jej dogonić. Udało mu się jednak z nią zrównać, co jednak raczej nie mogło w żaden sposób powstrzymać ją od strzału.

Jako, że Kei był z jej prawej, ona zmieniła stronę prowadzenia piłki. Znowu strzeliła gola.
-Ech, dobra, to się robi nudne - zaśmiała się.

-Przykro mi, że nie dorównuję ci poziomem- odpowiedział z udawaną powagą.- Możemy zrobić wyścig, jeśli to będzie dla ciebie ciekawsze.

-Nie jestem za szybka, tak czy siak - westchnęła, podchodząc do piłki.

-A ja nie mam cela- odparł, wzruszając ramionami.- A poza tym moja szybkość wynika z treningów. Biegam co noc.
Tak naprawdę nie w nocy, a wcześnie rano, ale to nie miało znaczenia.
-Ale grasz naprawdę świetnie.

-Dzięki - uśmiechnęła się - Tylko szkoda, że drużyny nie uzbieram, żeby grać gdzieś. Bo w kosza to ja nie gram najlepiej - westchnęła, siadając lekko na piłce.

-Ja w kosza kompletnie nie umiem. Noga również odpada, nie przyjęto by mnie do żadnej drużyny- odparł, wzruszając lekko ramionami.- Jestem dobry w bieganiu, ale... No cóż, nawet jak urządzają jakieś zawody to one za ciekawe nie są.

-Fajny by było, gdyby zrobić zawody, w których byłyby różne dziedziny. Biegi, skoki, siatka, nożna, kosz, czy jeszcze jakieś inne jak... Te takie w workach - nie mogła znaleźć odpowiedniego słowa, do tego zaczęła dziwnie gestykulować

Uśmiechnął się szeroko.
-Fakt. Ale raczej mało prawdopodobne. Wydaję mi się, że tutaj największy nacisk dają na kosza- powiedział. - Z resztą, co im się dziwić, mają chyba dużo gwiazd koszykówki.

-Aż sześć, licząc rozwijającego się Kagamiego - rozłożyła się wygodnie na trawie, gdyż spadła z piłki.

Wzruszył ramionami.
-Ja tam się nie znam...- wymamrotał, zabierając piłkę i podbijając ją zręcznie kolanem.- Naprawdę są aż tacy genialni?

-Pokolenie Cudów - wymamrotała - Nie widziałam ich w akcji, ale boję się naszego przyszłego meczu.

-Fajny tytuł- skomentował, zerkając na nią.- E, chyba pójdę na ten mecz i popatrzę. Ciekawi mnie co mają w sobie takiego, że są nazywani cudami.

-O nie, błagam... Nie - skuliła się - Boję się, że wszystko spierniczę - posmutniała lekko. Nie umiała grać, a jedynym, co jej wychodziło podczas gry, były dobre wybicia z jej mocnych nóg. Ale co, jeśli wsad się nie uda?