Dach akademika

- Trochę dziwnie, że jeszcze żyjesz, ale cóż. - odparła, a następnie usłyszała jak rozbrzmiewa dzwonek jej telefonu. Z politowaniem przewróciła oczami, a następnie odebrała. Po krótkiej rozmowie z osobą po drugiej stronie wstała, uprzednio biorąc w dłoń opamowanie z tabletkami, po czym spojrzała na chłopaka.
- Muszę już lecieć, życie mnie wzywa. Cześć~. - wysiliła się na lekki uśmiech po czym weszła z powrotem do akademika.

Obudził się po dłuższym czasie. A właściwie obudziło go słońce świecące mu w twarz i jakieś ptaki siedzące na barierce i śpiewające mu prosto do ucha. Wstał i przegonił je niezadowolony. Rozejrzał się i gdy przypomniał sobie gdzie jest westchnął. Wszedł z powrotem do budynku.

Wlazła na dach i usiadła się na swoim miejscu przy barierce. Westchnęła głęboko i spojrzała w dół, tak sobie, aby popatrzeć co też się dzieje przed akademikiem, a przy okazji sobie porozmyślać.

Wyszedł na dach, a korzystając z okazji, że dziewczyna siedziała tyłem do niego podszedł po cichu i nagle objął ją w pasie, ciekawy jej reakcji.

Podskoczyła przestraszona z chwilą, gdy poczuła jak ktoś ją obejmuje w pasie. Następnie szybko zwróciła swój wzrok w stronę Seraphina.
- Jezu Chrystu...

Z jego gardła wydobył się dość głośny śmiech.
-Ale żeś się przestraszyła.
Powiedział rozbawiony i cmoknął ją w policzek.

- Nie spodziewałam się, no - mruknęła jedynie po cichu, spoglądając na niego kątem oka.

-No dobrze, dobrze.
Powiedział z uśmiechem na pyszczku i ją puścił, a następnie usiadł na barierce tuż przy niej.

Westchnęła sobie i tak jakoś za bardzo nie wiedziała co ma w ogóle jeszcze mówić. Czuła się dziwnie i właśnie ten fakt ją trochę przygaszał. Podciągnęła sobie kolana pod brodę i przytuliła się do swoich nóg.

-No to.. Czo powiesz?
Spytał, machając sobie spokojnie nogami.

- Nie mam nic teraz do powiedzenia, chyba. - mruknęła w swoje kolana. Następnie odwróciła głowę w stronę chłopaka i sobie na niego patrzyła, bo mogła.

-Jak to? Przecież Musisz mieć coś do powiedzenia.
Powiedział i przeniósł spojrzenie swoich dwukolorowych tęczówek wprost w oczy dziewczyny.

- Jakoś tak nie mam. - już chciała się odwrócić od jego spojrzenia, ale mogła zawsze zrobić coś lepszego. Przysunęła się w jego stronę i pocałowała go w usta.

-No ale..
Nie dał rady dokończyć, ponieważ dziewczyna zamknęła mu usta pocałunkiem, który on pogłębił.

Skoro on pogłębił ten pocałunek, nie było wcale tak źle. Weszła mu na kolana, po czym sama starała się jeszcze bardziej pogłębić kontakt, rozchylając w między czasie wargi.

Objął ją ręką w pasie, kiedy tylko weszła mu na kolana, a gdy rozchyliła wargi wsunął w jej buzię swój język i zaczął bawić się jej językiem.

W końcu trafiła na dach. Spokojnie weszła na dach nucąc sobie piosenkę. Nagle zobaczyła jak Seraphin całuje się z inną kobietą. Do jej oczu samoczynnie zaczęły napływać łzy. Zakryła otwarte usta ręką i wydała z siebie głośny jęk rozpaczy. Chciała uciec, ale nie mogła. Czuła się jakby ktoś przybił ją gwoździami do ziemi. Stała więc w miejscu. Jedyne co było słychać to jęki rozpaczy, a jedyny widok jaki można było zauważyć, to dziewczyna, w której właśnie coś umarło.

Odskoczyła jak oparzona od Seraphina z chwilą, gdy usłyszała jęk rozpaczy, czy coś takiego, jakiejś laski. Ups. Więc to chyba w niej Dwójka był zakochany.

Uniósł brew w górę kiedy usłyszał czyjś głośny jęk. Kiedy Momo odsunęła się od niego spojrzał na dziewczynę. Westchnął cicho, będzie musiał jej to wytłumaczyć. Zeskoczył z barierki i ruszył wolnym krokiem w kierunku Kumiko.

Gdy zobaczyła jak Seraphin zmierza w jej kierunku, usiadła ciężko na ziemi cały czas płacząc. Ukryła twarz w dłoniach, a owy widok zakryła jeszcze włosami. Ciekawe jak chłopak się jej wytłumaczy. Jeszcze dzisiaj rano się z nią całował i mówił jej, że jest piękna. Sprawił, że była szczęśliwa. Ta bezwzględna sucz w końcu się zakochała, a tu coś takiego. Jednak jednego była pewna. Już nigdy nie obdarzy nikogo takim uczuciem.

Nie za bardzo wiedziała co ma robić, mówić, cokolwiek, więc jedynie siedziała przy barierce, patrząc na tą samą sytuację. Można by powiedzieć, że jakieś tam poczucie winy się w nią wdarło, jednakże sama obdarzyła Seraphina mocnym uczuciem, więc trochę nie rozumiała czemu dziewczyna od razu się tak od razu rozdzierała. Człowiek bezduszny, proszę państwa~.

Kucnął przy dziewczynie kładąc dłoń na jej barku.
-Kumi słuchaj..Sprawa jest dość popierdolona... Jedna część mnie kocha Ciebie, ale ja... Ja kocham Momo...
Powiedział szczerze, patrząc na twarz dziewczyny.

Nie odpowiedziała nic na słowa chłopaka tylko dalej płakała. Bo co miała powiedzieć? Że go kocha? Że jej zależy? I tak to by nic nie zmieniło. Spuściła więc głowę nadal głośno płacząc.

Postanowiła, że lepiej będzie jak sam z nią o tym porozmawia, bo za tło nie zamierzała robić. Mruknęła do Seraphina, że jakby co to będzie w kuchni, po czym zeszła z dachu z powrotem do Akademika.

Pokiwał głową do Momo i znowu spojrzał na Kumiko. Złapał ją za brodę i lekko podniósł jej głowę w górę.
-No już.. Nie smuć się..