Pokój numer 2; Kise Ryota.

Zerknął na chłopaka i złapał go za policzki, nie pozwalając się odsunąć. Jednocześnie przedłużył całusa od chłopaka, przymykając oczy.

Pogłębił pocałunek i przymknął oczy, trzymając go przy sobie tak, jakby miał mu zaraz uciec. Cóż, wszystko było możliwe. Nie zamierzał szybko odsuwać się od Kise.

- Tęskniłem za tym - mruknął cicho, gdy tylko się o niego odsunął. Nie patrzył jednak na Aomine, wzrokiem uciekł gdzieś w bok. I szczerze mówiąc, nie miał zielonego pojęcia, dlaczego tak robił.

- Ja też- odpowiedział, cały czas mu się przyglądając. Nie mógł nic poradzić na to, że trochę dziwnie się czuł, zwłaszcza gdy Kise unikał patrzenia na niego. Rozumiał to jednak i nie mógł od niego wymagać, aby od razu rzucał mu się w ramiona i tak dalej.

- Too... Co robimy? - zapytał w końcu. Jezu, w życiu nie nudził się przy Aomine, do teraz. Po prostu nie wiedział, na co sobie może pozwolić.

- A na co masz ochotę? - zapytał od razu. Cóż, nie jego wina, że jak zwykle nie miał pomysłu na życie. Nie był zbyt kreatywny. Przeczesał włosy palcami, po czym pogłaskał swojego psa, który siedział obok nch, radośnie merdając ogonem.

- Właściwie, to nie wiem. Jest już trochę późno, więc chyba nawet nie opłaca się wychodzić z pokoju, nie? - wymamrotał pod nosem, zerkając za okno. Było już całkowicie ciemno, więc i pójście gdziekolwiek raczej odpadało.

- Możemy. .. po prostu pogadać. A na noc wrócę do siebie, bo wątpię, żebyś chciał mnie w łóżku. Rozumiem, że to za świeża sprawa - odpowiedział spokojnie i aż nazbyt łagodnie, jak na niego. Pogłaskał chłopaka po policzku i cicho odetchnął.

- Właściwie, to nie musisz iść do siebie - odparł, nerwowo pocierając dłonią swój kark. Nie chciał, aby Aomine w jakikolwiek sposób poczuł się odrzucony albo coś w tym stylu, bo to mogłoby pogorszyć ich stosunki.

Spojrzał na niego z zaskoczeniem, po czym powoli pokiwał głową.
- W takim razie zostanę - odpowiedział. - Chciałbym odbudować nasze relacje jak najszybciej. Może to nie będzie łatwe, ale będę się starał - dodał jeszcze szybko. Rzadko mówił takie rzeczy, ale może pora coś zmienić? Chciał odzyskać Kise, a na razie między nimi było tak dziwnie. Nie ma się czemu dziwić, ale lepiej, żeby ta atmosfera odeszła jak najszybciej.

- Będziemy się starali - poprawił go i lekko się uśmiechnął. Sam nie spodziewał się, że od razu wszystko będzie dobrze, bo raczej musieli poczekać, aby emocje opadły. Na razie cieszył się jednak z tego, że w ogóle się pogodzili, więc też wszystko wychodziło na dobrą drogę.

- Kocham cię - rzucił po krótkiej chwili milczenia i znowu zamknął chłopaka w uścisku. Cóż, miał nadzieję, że będzie dobrze. A dopóki ta nadzieja była, to było dobrze. I trzeba było próbować, aby było jeszcze lepiej.

- Ja ciebie też - odparł i nieco zaskoczony tym gestem objął Aomine rękami za kark. Następnie pociągnął go delikatnie na łóżko, żeby było im wygodniej. Już nawet nie przejmował się tym, że chłopak spadł na niego.

Przygniótł go trochę, ale co tam. Pomiział go po ramieniu, po czym przymknął nieco oczy.
- Cieszę się, że nie pogoniłeś mnie z siekierą - mruknął jeszcze dość cicho.

- Szczerze mówiąc, miałem zamiar dać ci w twarz gdy tylko cię spotkam. Ale jednak mam chyba zbyt dużą słabość do ciebie - przyznał się, kładąc rękę na głowie chłopaka. Zaczął go nieśpiesznie palcami gładzić po włosach.

- Byłem przygotowany na to, że dostanę w pysk. Bo wiem, że zasłużyłem - odpowiedział spokojnie. Na szczęście obyło się bez rękoczynów, więc mógł się z tego tylko cieszyć.

- Zasłużyłeś czy nie, i tak nie potrafiłbym tego zrobić. Jeszcze byś mi oddał - zażartował, uśmiechając się lekko do chłopaka. Chyba ta dziwna atmosfera powoli mijała.

- No co ty, nie zrobiłbym tego - odparł niemal od razu. Jeszcze taki nie był, nie uderzyłby Kise. Chyba że tak lekko przy żartach i przekomarzaniu, ale do tej pory nawet to się nie zdarzało. Najczęściej męczył go łaskotkami albo dźganiem w żebra.

- Wiem, przecież tylko żartuję. Znam cię - odparł, a potem na chwilę się zamyślił. Chyba aż tak bardzo dobrze chłopaka nie znał, co pokazała ostatnia sytuacja... Ale szybko odrzucił od siebie takie myśli. Skoro było dobrze, nie warto było się dołować.

- Wiem. Chociaż wiadomo, że nie da się poznać nikogo tak dobrze, jakby się chciało, niestety - odparł z westchnieniem. W końcu ostatnio zrobił coś, co nie było do niego podobne w żadnym razie. Postanowił jednak po prostu opanowywać dziwne impulsy.

- Niby tak, masz rację... Ale z drugiej strony życie byłoby nudne, gdyby każdy poznał innych do tego stopnia, ze na sto procent wiedziałby czego może się po nich spodziewać - wzruszył niedbale ramionami. Zrobiło mu się gorąco, dlatego na krótką chwilę wyplątał się z objęć chłopaka i rozebrał do samych bokserek. Poza tym i tak zawsze w ten sposób spał.

- Też racja - zgodził się z tym po krótkiej chwili. Potem sam się podniósł, by przygotować się do snu. Sam jeszcze nie wierzył w swoje szczęście i w to, że Kise raczej wybaczył mu ten numer. Wiedział jednak, że to początek długiej drogi do pełnej odbudowy relacji, która ich łączyła.

Zerknął kątem oka na częściowo rozebranego Aomine i nerwowo zagryzł wargę. Bardzo tęsknił za jego widokiem, ale starał się tego po sobie nie pokazywać. Dlatego położył się na jednej stronie łóżka, przy ścianie. Spojrzał na chłopaka, ale po krótkim namyśle wtulił się nie w niego, ale w poduszkę. Dziwnie by się czuł, dając nagle upust swojej tęsknocie. To chyba byłoby za piękne.

Położył się obok niego, znowu czując się trochę niezręcznie. Westchnął przeciągle i zapatrzył na sufit nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. W końcu nie wytrzymał. Odwrócił się w jego stronę i ostrożnie przytulił go do siebie.
- Jeśli pozwolisz...- mruknął przy tym cicho.

Zadrżał lekko, gdy Aomine go objął. Puścił jednak poduszkę, a policzek wtulił w jego klatkę piersiową. Jednocześnie uśmiechnął się delikatnie i powoli skinął głową.
- Właściwie to czemu nie - odparł wreszcie, dość beztroskim tonem głosu.