Pokój numer 2; Kise Ryota.

Wszedł do pokoju w poszukiwaniu poduszki, którą zostawił tu milion lat temu. Gdy ją znalazł, złapał ją i znowu wybył.

Wszedł do swojego pokoju. Przebrał się i już miał wychodzić, gdy dostał sms'a. Okazało się, że zupełnie zapomniał o dzisiejszej sesji, więc musiał się szybko zebrać i tam jechać.

Przybył do pokoju. Zamknął za sobą drzwi na klucz, tak w razie czegoś, a potem rozebrał się do bokserek. Wlazł do łóżka i szczelnie owinął się kołdrą. Nadął policzki, bo nie był fanem spania samemu, ale w ostateczności udało mu się odpłynąć.

Udało mu się rano jakoś zwlec z łóżka. Jeszcze na wpół śpiąc ubrał się, a potem wyczołgał z pokoju. Zamknął go za sobą, klucz wrzucając do kieszeni.

Wszedł do swojego pokoju. Chwilę grzebał w szafie, aż w końcu wyciągnął z niej dwie piłki do kosza oraz babską blond perukę. Do tego podkoszulek i krótkie spodenki. Przebrał się i znowu wybył.

Przyniósł tutaj chlopaka i polozyl go na lozku. Odetchnął glosno i nakrył go kołdrą, po czym wyszedł.

Gdy wreszcie się obudził, inteligentnie dostrzegł, że jest we własnym pokoju. Chyba. Zerknął pod kołdrę, a stwierdzając, że jest w ubraniach odetchnął z ulgą. Nikt go przy okazji nie zgwałcił, jest dobrze.
Głupio było mu się przyznać, że po prostu zemdlał ze strachu. Najwyżej powie, że dopadła go jakaś szatańska miesiączka, tak zareagował i wyszło jak wyszło... Albo najlepiej nie wychodzić do końca swojego życia z pokoju. Nakrył się kołdrą po samą głowę i napisał do Aominecchiego sms'a gdzie jest i gdzie zostanie już na zawsze.

Wszedł do pokoju i leniwie się uśmiechnął.
- A ty co taki spękany? - zapytał z lekkim rozbawieniem.

Lekko podskoczył, gdy Aomine wszedł do pokoju.
- B... Byliśmy w tym strasznym domu - wymamrotał pod nosem, jeszcze ciaśniej owijając się kołdrą.
- I chyba w pewnym momencie zemdlałem ze strachu i mnie tu przynieśli. Ale ciii, nie mów nikomu - dodał szybko.

Usiadł obok niego i poczochrał mu włosy.
- Spoko, nie powiem. I tak pewnie każdy już o tym wie - pocieszył go bardzo twórczo. - I co, zamierzasz spędzić resztę życia w łóżku?

- Nikt nie wie! Chyba nikt - poprawił się szybko i podrapał się po policzku. Potem pokiwał
głową.
- Tak, nie wyjdę.

- W końcu będziesz musiał. Albo do łazienki albo do kuchni... - Uniósł brew lekko do góry. Nie sądził, żeby Kise naprawdę chciał spędzić aż tak dużo czasu w tym pokoju.

- Będę się ukrywał w cieniu. Przecież nie mogę się pokazać ludziom po tym wszystkim - jęknął żałośnie, jeszcze ciaśniej owijając się kołdrą. O ile było to możliwe.

- Nie przesadzaj. Jakoś to będzie! Pośmieją się i zapomną - pocieszył go i poklepał chłopaka po głowie, rozbawiony.

- To mnie wcale nie pociesza - burknął niezbyt zadowolony. Szybko zakrył swoją głowę kołdrą, aby Aomine przypadkiem go nie maltretował.

- Kise, spokojnie. Przecież ludzie zaraz zapomną. Nie możesz się zachowywać wiecznie jak dzieciak. - Zaczął dźgać kołdrę palcami.

- Aominecchi, nie zachowuję się jak dzieciak, tylko cierpię nad moją utraconą reputacją - podkreślił, nadymając swoje policzki.

- Obchodzi cię reputacja? Ach, no tak... W końcu model, to musi dbać o to, jak go postrzegają. - Przewrócił oczami, bo dla niego to by głupie. Sam miał gdzieś to, co ludzie o nim myślą.

- Za sławę i dobrą reputację dostaję kasę, Aominecchi - przypomniał mu rozbawiony, a potem wlazł na jego kolana. Razem z kołdrą.

- No niby tak. - Zaśmiał się cicho, tuląc do siebie i jego i kołdrę. - Ale wiesz, może nie polecą z tym do mediów. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- A co jeśli polecą?! Wyobrażasz sobie ten skandal, gdy wszyscy się dowiedzą, że zemdlałem ze strachu?! - spojrzał na niego, oburzony sytuacją.

- Zawsze możesz powiedzieć, że to nie ze strachu. Wymyśliłbyś coś wiarygodnego. Chyba. Z twoim mózgiem... - Pokręcił z rozbawieniem głową, a potem cmoknął go w policzek.

- Z moim mózgiem? Co sugerujesz? - nadął mocno swoje policzki.
- Chyba nie powiedziałbym, że mam raka mózgu.

- No daka mózgu nie... Ale czasami podejrzewam, że z twoją głową jest coś nie tak, kochanie - rzekł z powagą.