Szpital

Obudził się i przeciągnął z cichym jękiem niezadowolenia. Znowu spał na krześle, a co za tym idzie wszystko go bolało. Było zbyt niewygodnie, ale przynajmniej obudził się szybciej od Yasuo, dzięki czemu białowłosy nie zauważy, że blondyn spał, siedząc na krześle. Swój wzrok skierował właśnie na śpiącego Yasuo i delikatnie się uśmiechnął. Martwił się, nie chciał by chłopakowi coś było. Śpiączka blondyna mija, tyle przynajmniej, ale teraz będzie musiał uważać na ukochanego, by ten się nie denerwował.

Obudził się i rozejrzał. Ciało bolało go dzisiaj bardziej. Ciekawe czemu. Gdy spojrzał na chłopaka uśmiechnął się.
-Cześć. Spałeś tu? -spytał patrząc na krzesło na którym siedział blondyn.

Widząc budzącego się chłopaka, sam szerzej się uśmiechnął i przeczesał jego włosy palcami.
- Cześć. Wyspałeś się? - zapytał po tym jak pokręcił przecząco głową na jego pytanie. Nie chciał go martwić.

-Rozumiem. -Więc wrócił na noc do akademika? To dobrze.
-Nie najgorzej. -stwierdził.

- Nie najgorzej? A coś się stało? - zapytał ze zmartwieniem.

-Etto... Nie no troszkę się źle czułem więc się kilka razy obudziłem.- westchnął.
-Ale nie przejmuj się mną! -powiedział. Nie chciał by chłopak się nim martwił.

- Obudziłeś się? Biedactwo moje.. - przeczesał jego włosy ze zmartwieniem na twarzy. Tylko dziwne, że wtedy Yasuo nie zauważył śpiącego na krześle blondyna.
- Nie mów, że nie mam się przejmować. Wiesz, że będę.

Eh... gdy tylko się budził zamykał oczy i starał się zasnąć z powrotem. Nie rozglądał się. Zresztą bał się ciemności, więc wydawało mu się, że widzi jakieś cienie. Hm.. zastanowił się chwilę.
-Na pewno nie spałeś tutaj? -spytał zmartwiony.

- Tak, jeśli myślimy o tym samym.. W szpitalu spałem, ale nie tu gdzie siedzę. - odparł cicho i zastanowił się kiedy Yasuo będzie mógł opuścić szpital.

-Dziwne.. -zmartwił się. W takim razie kto to był w nocy? Kątem oka dostrzegł jakąś postać siedzącą na krześle przy nim. Myślał, jednak wtedy, że to Kyoji. Potem zupełnie o tym zapomniał i przypomniało mu się to dopiero teraz. Zadrżał. Czyżby ktoś go w nocy obserwował?

- Co jest dziwne? - zmarszczył brwi, spoglądając na niego dłuższą chwilę. Czyżby jednak w nocy został zauważony? Zastanowił się chwilę i przeczesał jego włosy palcami.

-Uh.. wydawało mi się, że ktoś tu siedział w nocy. -powiedział wystraszony. wyciągnął ręce do chłopaka chciał go przytulić.

- Siedział w nocy? Na pewno Ci się wydawało, pewnie dlatego, że byłeś zmęczony.. - odparł cicho, starając się go uspokoić po czym przytulił go.
- Niedługo jak będzie dobrze to pewnie stąd wyjdziesz.

Może chłopak miał rację. Ostatnio miał zawroty głowy i lekkie halucynacje o których oczywiście nie mówił chłopakowi. Prawdopodobnie to było to.
-Mam nadzieję, siedzenie tutaj jest męczące.-westchnął.

- Ale pewnie jeszcze nie wszystko się zrosło.. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze, bo zaczynam mieć dość. - uśmiechnął się jakby sam do siebie i zacisnął na chwilę powieki.

Oh.. zmartwiło go to. Nie chciał być powodem dla którego blondyn może być zły czy smutny.
-Przepraszam.. -powiedział cicho.
-Nie musisz tu ze mną siedzieć. -dodał po chwili.

- Za co przepraszasz? - spojrzał na niego zdziwiony. Nie wiedział o co chodzi i dlaczego chłopak przeprasza, przecież nie miał za co.
- Ale chcę bo Cię Kocham, jasne?

-No musisz to siedzieć ze mną. Na pewno wolałbyś żebyśmy byli teraz w akademiku. -westchnął.
-Ja też Cię kocham ale nie chcę żebyś się męczył tutaj ze mną..

- To już teraz nie istotne. Ważne, że Tobie nic takiego nie jest.. - wydukał i zacisnął dłonie w pięści.
- Przestań, przestań do cholery..

Widząc reakcję chłopaka przestraszył się. Zamknął oczy starając się powstrzymać łzy. Czuł lekki ucisk w sercu ale go zignorował.
-przepraszam.. -wydukał.

- Nie przepraszaj, nie masz za co, rozumiesz? - spojrzał na niego. Zdenerwował się. Nie rozumiał już Yasuo. Nie miał za co przepraszać a to robił. Podniósł się z krzesła i podszedł do okna.

Uhm.. -wyjąkał. Znowu go zdenerwował. Nie chciał tego. Boże.. co z nim było nie tak, że nawet jego mąż z nim nie wytrzymywał. Skulił się mocno, starając powstrzymać łzy. Dziwny ścisk w sercu nasilał się.

Po chwili odwrócił się i widząc stan chłopaka, podbiegł do niego.
- Nie płacz, proszę.. Co się dzieje? - zapytał, przeczesując jego włosy i starając się uspokoić.

-N-nic.. -powiedział biorąc głęboki wdech.
-Nie chce być jakimś utrapieniem dla Ciebie. -powiedział. Wyciągnął ręce i przytulił go.

- Widzę, że coś się dzieje. Nie ukrywaj niczego przede mną. Żadnego bólu, niczego, rozumiesz? - spojrzał na niego wystraszony. Widział, że coś się dzieje, ale chłopak nie chciał mu nic powiedzieć.
- Nie jesteś utrapieniem. To, że się zdenerwuję na Ciebie na chwilę to nie znaczy, że jesteś utrapieniem. Kocham Cię i nie zostawię Cię, nieważne co się stanie. - przytulił go zmartwiony.