Las

- To niech twój pies też śpi w kuchni i też będą go dokarmiać! Zazdrościsz Aokiemu, że ma się czym pochwalić i nie jest szkieletem? - spytał, zerkając na psa. Cóż, zwierzak nie był wychudzony, ale do najgrubszych też nie należał.
- Przynajmniej wygląda lepiej niż twój Gucio.

Wybuchnął śmiechem na te słowa.
- Twój kot ledwo chodzi od tego tłuszczu! Gucio nie będzie spał w kuchni, tylko w pokoju na dywanie. A dla twojego kota nie ma tam miejsca, bo to wredny chuj - prychnął.

- To prawda, dla mojego kota nie będzie miejsca na dywanie. Ale na łóżku z nami owszem! - uśmiechnął się triumfalnie. Zamierzał wygrać tą wojnę, ot co.

- Nie ma mowy. Jeśli już, to na wycieraczce przed pokojem. - Zmrużył oczy, przyglądając się Kise. Odciągnął też Gucia od jego nogi, bo chyba pomylił ją z drzewem.

- Aominecchi, możesz mi wytłumaczyć dlaczego ten pies przed chwilą chciał sobie zrobić ze mnie toaletę? - brew mu drgnęła. Na szczęście nic takiego się nie stało, ale poczuł, że już na wstępie nie lubi tego psa. Jego kot był przynajmniej inteligentniejszy!

- Dlatego, że się ze mną kłócisz, a on chciał, żeby wyszło na moje - wytłumaczył psiaka, który teraz miał minę złoczyńcy i oblewał jakieś krzaki szczynami.

- Mówiłem, że on mnie nie lubi - mruknął naburmuszony. Nagle zaczęło mu brakować jego kota, bo sierściuch z pewnością byłby po jego stronie... No ale co zrobić. Po tym, jak wczoraj zwiał z kuchni, nigdzie go nie widział.

- Lubi cię, to ty nie dajesz mu szansy - zarzucił mu. Gucio właśnie zakończył potrzebę i podbiegł do Kise, by domagać się pieszczot. Przy tym trochę okręcił go smyczą.

- A raczej chce mnie udusić tą smyczą - syknął czując, jak na jego nogach zaciska się smycz psa. Próbował się jakoś wyswobodzić, ale nieskutecznie. Upadł, jak na nieszczęście, swoją piękną twarzą prosto w błoto.

- Guciu! - syknął na pisaka, który dodatkowo rzucił się na Kise, żeby go polizać po ubłoconej twarzy. On sam pomógł Kise wstać, po czym wyciągnął chusteczki, by otrzeć twarz chłopaka z błota.

- Weź... ode mnie tego pchlarza, albo go przywiążę do jakiegoś drzewa i tak zostawię - syknął, no bo ataki na jego twarz to było coś, na co nie mógł pozwolić. Zabrał Aomine chusteczki, przecierając mniej więcej swoją twarz.

- Nigdzie nie będziesz go zostawiał! - warknął, podenerwowany. - Chciał się z tobą bawić, a ty nic, tylko się na niego wkurzasz.

- Wkurzam się, bo jednak nie potrafi się bawić i mnie przewrócił - stwierdził, zerkając na psa.
- Idę do akademika - burknął jeszcze pod nosem i ruszył w drogę powrotną.

- To młody pies, czego ty oczekujesz? - mruknął, wkurzony i ruszył za nim.

- Żeby umiał się zachować i przynajmniej nie skakał po mnie jak po materacu - mruknął pod nosem i wreszcie wyszedł z lasu.

W końcu nogi przyprowadziły go do lasu. Wreszcie odetchnął świeżym powietrzem i mimo tego, że było mu trochę zimno w samym podkoszulku, oparł się o pierwsze lepsze drzewo. Na szczęście dzięki ciszy i spokojowi ból głowy mijał.

Cały czas podążał za nim wraz z psiakiem, który natychmiast zniknął między drzewami.
On zaś podszedł do Kise i objął go ramionami. Musnął lekko wargami jego usta.
- Dziwny dzień, co? - zagaił z westchnieniem.

- O co tak właściwie chodziło? - spytał, zerkając na psa biegającego między drzewami. Potarł rękami ramiona i cicho westchnął.
- Nic z tego nie rozumiem - dodał jeszcze.

- Spotkałem go kiedyś tam. Zwie się Testament. No i się śmialiśmy, czy napisać Nowy czy Stary. Ale nie spodziewałem się, że jeszcze kiedykolwiek gościa spotkam. - Wzruszył ramionami. - Jak sam zauważyłeś, zbyt normalny nie jest, ale cóż - dodał jeszcze.

Postanowił już tego nie komentować. Oderwał się od drzewa, o które się opierał i otrzepał swój podkoszulek. Zerknął na Aomine kątem oka.
- Wracajmy już do akademika - poprosił i gwizdnął na psa, aby ten wrócił do nich. Bo przecież samego nie zostawią go w lesie. Zwierzak jak zwykle go  nie posłuchał.

- No dobra, wracajmy. - Westchnął cicho i sam zawołał psa, który od razu przybiegł. - Chodź. - Złapał Kise za rękę i wraz z nim ruszył do akademika.

Skinął głową i zerknął na psa, prychając pod nosem. Potem jednak poszedł za Aomine, żeby przypadkiem się nie zgubić.

Chyba poprawiła się jego orientacja w terenie, bo do lasu dotarli nie błądząc ani razu. Albo jak kto woli, po prostu słuchał się rad białowłosego. Wsunął dłonie do kieszeni bluzy i zerknął przez ramię na chłopaka.
- Nie zostawaj w tyle, bo się jeszcze zgubisz.- Mruknął zaraz zadzierając wzrok i rozglądając się po lesie.

Szedł spokojnie za nim z dłońmi w kieszeniach, co chwilę go poprawiając kiedy chciał źle skręcić, ale w końcu dotarli do lasu. Rozejrzał się trochę, idąc powoli za nim, a na jego słowa, uniósł brew do góry.
- Ja się zgubię? Ty byś nas wyprowadził w pole i byśmy się zgubili. - przypomniał mu i podszedł bliżej niego.

- Marudzisz. Przecież dotarliśmy tak jak mówiłem.- Odparł udając, że wcale nie korzystał z jego pomocy. W końcu wrócił wzrokiem na ziemię i kopnął szyszkę, jaka znalazła mu się na drodze. Lubił to miejsce.