Pokój numer 2; Kise Ryota, Aomine Daiki, Shogo Haizaki.

Po długiej jeździe autobusem dotarł na miejsce. Wszedł do pokoju. Jakież było jego zdziwienie gdy ujrzał nie kogo innego, lecz Ryota i Daiki (no to będzie ciekawie) ... i jakiegoś gościa z tasakiem? To go kompletnie zbiło z tropu.
-Co się tu dzieje, co on tu robi?-spytał posyłając złowrogie spojrzenie chłopakowi z tasakiem. Później się będzie przejmował Ryotą i Daikim, ale nie zamawiał psychopaty bądź mordercy.

Przeniósł spojrzenie na wchodzącego tylko dlatego, że głos był aż za bardzo znajomy.
- No nie, jeszcze ciebie tu brakowało? - Skrzywił się, ale postanowił tego głębiej nie komentować. - Ten tutaj uznał, że zamieszka w naszej szafie - poinformował Haizakiego oschle.

- Ja... ja nie chciałem! To był wypadek! - jęknął, gdy gość go podniósł. Już on to widział! Jego życie, za życie stolika... I na co mu to było? Przecież życie było za piękne, aby teraz mieć w brzuchu tasak... Kątem oka jeszcze zdążył zarejestrować Haizakiego, a następnie po prostu na krótką chwilę odpłynął. Będzie się miał z czego śmiać, cholera.

Dobrze, że przytrzymał Kise, zanim ten opadł na glebę. Świetnie, jeszcze mdlejącego modela mu tu brakowało. Coś czuł, że pobyt tutaj nie będzie należał do najbardziej relaksujących.

Już miał powiedzieć coś pseudo inteligentnego, ale został odsunięty. No to się nacieszył, pfy. Spojrzał na jakiegoś innego chłopaka, który wlazł do pokoju. No, coś za duży tłum jak dla niego. Nic nie mówiąc wyszedł z pokoju, ale na pewno tu wróci.

Cóż Daiki powitał go oschle, ale niczego innego się nie spodziewał. Jemu też niezbyt odpowiadało, że ma dzielić z nimi pokój. Gdy zauważył jedno, duże łóżko postanowił, że ogarnie sobie jakieś inne miejsce do spania. Nie miał zamiaru spać razem z Ryotą i Daikim. Pokój sprawiał ogólnie dziwne wrażenie, no ale w końcu byli w jakimś starym zamku. Nie skomentował tego, że jakiś chłopak chce mieszkać w ich szafie. I tak go to nie obchodziło skoro nie będzie tu spał, a może przy odrobinie szczęścia tamten coś zrobi blondynowi i granatowowłosemu. Rzucił gdzieś swoje rzeczy w kąt. I siadł na wolnym miejscu. Tylko prychnął, kiedy zobaczył jak Ryota mdleje. Słabeusz.

Otworzył oczy niedługo później, zerkając na sufit. Ciężko westchnął.
- Czy już umarłem? - wymamrotał w końcu pod nosem. Rzecz jasna niezbyt ogarniał co się wydarzyło odkąd zemdlał niczym dziewica.

- Jeszcze nie - prychnął w odpowiedzi. - Ten z tasakiem już poszedł, ale za to mamy równie beznadziejne towarzystwo - stwierdził, zupełnie ignorując obecność Haizakiego. Co poradzić, że do tej pory nie zakopali topora wojennego.

Prychnął słysząc słowa Daikiego. Postanowił ignorować go oraz Ryotę. Wyszedł wiec z pokoju, aby pozwiedzać okolicę, poszukać jakiś sklepów i jakiegoś miejsca do spania, bo tu spać na pewno nie zamierzał.

Zerknął zaskoczony za wychodzącym. Potem podrapał się delikatnie po potylicy i zerknął na Aomine.
- Shogo-kun z nami mieszka? - spytał wreszcie, zaskoczony.

- Na to wygląda - odpowiedział niechętnie. - Chociaż mam szczerą nadzieję, że coś go w nocy zje albo zabije - dodał, a w jego głosie naprawdę brzmiała nadzieja. Po chwili zabrał się za wywalanie tego, co zostało ze stolika... oknem. Cóż, to były tak jakby dowody zbrodni.

- N... nie mów tak! Mimo tego, że się nie lubimy, raczej nie można nikomu życzyć śmierci - wymamrotał pod nosem. Był nadal trochę rozstrzęsiony po tamtym, ale starał się sprawiać wrażenie, że wszystko jest okej.

- Dobrze wiesz, że zawsze gadam takie rzeczy. Nie bój się. - Poczochrał mu włosy, po czym go do siebie mocno przytulił. - Szkoda, że nie ma klucza w drzwiach. Miałbym pewność, że ten z tasakiem już tu nie przyjdzie. Co to za cholerne miejsce... dziwni ludzie tu łażą.

- W tych drzwiach w ogóle nie ma zamków. Są same klamki - skrzywił się mocno, a potem podszedł do swoich bagaży. Zrzucił z siebie ciuchy, ubierając się w coś luźniejszego. W końcu zaraz musieli zjawić się na treningu.

- O, nie zauważyłem. - Spojrzał na drzwi i rzeczywiście to dostrzegł. Westchnął ciężko i poszedł za przykładem Kise. Miał nadzieję, że na treningu nie będzie żadnych takich atrakcji.

- Chodźmy już - rzucił w końcu i wybył z pomieszczenia.

Kiwnął głową, wychodząc za Kise.

Wszedł do pokoju. Tak jak myślał chłopaki wybyli już na trening. Zabrał się więc za robienie dowcipu. Pogrzebał trochę w szafkach i znalazł manekina. Oderwał mu rękę, którą następnie pokropił płynem przypominającym krew, tak żeby wyglądało to bardzo autentycznie. Następnie położył rękę na łóżku zakrwawiony koniec chowając pod kołdrą, tak aby wyglądało to jak normalna ręka. Wpakował pod kołdrę też manekina, który miał imitować człowieka, tak żeby żart wypalił. W myślach widział już minę Kise hehe. A że chciał ją naprawdę zobaczyć ukrył się w największej z szaf, która była nawet całkiem wygodna. Postanowił że w niej posiedzi, a kiedy usłyszy, że ktoś wraca do pokoju lekko uchyli drzwiczki i będzie oglądał. Zanim jednak to nastąpi w międzyczasie pogra w jakieś gry na telefonie oczywiście bez dźwięku ani wibracji żeby go nie zdemaskowali.

Wszedł do swojego pokoju i pierwsze co zobaczył, to ktoś leżący w jego łóżku. Był tak padnięty, że nawet nie pomyślał, iż może być to tylko głupi żart. Podszedł więc do łóżka, potrząsając manekina za ramię. Akurat wtedy jego ręka odpadła, na co Kise zaczął krzyczeć. Odskoczył w tył, jeszcze niezbyt zorientowany, że to tylko manekin.

Po tym jak wyszedł od siebie z pokoju zrobił ze dwa, może trzy kroki i z impetem otworzył drzwi, aby zobaczyć czy blondyna mordują że ten się tak drze czy co się dzieje. Spojrzał na Kise i zamrugał parokrotnie.
- Kise, co się dzieje? - spytał go, przestępując próg pokoju i rozejrzał się. Cóż, ten pokój nie wygląda za ciekawie.

Przyszedł za chłopakiem, ale jedyne co to wychylił się zza framugi drzwi i nie wchodził głębiej. Nie chciał blokować drogi ucieczki. Z zaciekawieniem rozejrzał się po pokoju. Teraz docenia ten należący do nich.

Zerknął na wchodzących i odetchnął z ulgą. 
- Ł... łóżko - wydukał jedynie. Na pościeli nadal leżał zakrwawiony manekin, z urwaną ręką. Już zdążył ochłonąć i dostrzegł, że to tylko żart, ale i tak wyglądało to dość przerażająco.

Podszedł do łóżka i ściągnął kołdrę z manekina. Prychnął cicho i złapał go po czym podszedł do okna, wyrzucając go przez nie. Następnie podszedł do Kise i położył mu dłoń na ramieniu.
- No już spokojnie. - uśmiechnął się lekko do niego.

Widząc, że nie dzieje się nic zbyt krwawego, trochę niepewnie wsunął się do środka.
- Ten manekin był całkiem słodki w porównaniu do tego pokoju...- Wymamrotał z cichym westchnięciem.

Wszedł do pokoju, zdziwiony takim "tłumem".
- Co tu się wydarzyło? - zapytał, nie wiedząc, co przegapił.