Pokój numer 2; Kise Ryota, Aomine Daiki, Shogo Haizaki.

- No w sumie... Wszystko tu jest przerażające - wymamrotał cicho i zerknął na wchodzącego Aomine. Cicho westchnął.
- Znalazłem zakrwawionego manekina w łóżku - wyjaśnił krótko to, co się zdarzyło przez te kilka minut.

- Tu akurat masz rację, chociaż myślę też, że nasz pokój nie jest tak straszny jak ten. - odpowiedział, zerkając na Kou i sięgnął do jego włosów, wrednie je czochrając. Po chwili spojrzał na wchodzącego Aomine i uśmiechnął się do niego lekko.
- Cześć. A nic, Kise tak krzyczał, że myślałem, że ktoś go morduje, więc przyszedłem z Kou. - dodał i wzruszył ramionami.
- No u was właśnie widać, że jest strasznie. - przyznał.

Zamrugał kilkakrotnie, zaskoczony.
- No to ktoś nam znowu wyciął numer. Tutaj roli się od psychopatów. Może to ten z tasakiem? Pewnie znowu zalega w szafie - prychnął i pokręcił głową. To miejsce było cholernie dziwne. Podszedł do szafy i otworzył ją, ale niczego ani nikogo tam nie znalazł, więc podszedł do kolejnej... i jego oczom ukazał się Haizaki. Drgnęła mu brew.
- Chyba znalazłem naszego kawalarza - stwierdził, nad wyraz spokojnie.

Odsunął widząc, ze ktoś wchodzi do pokoju, ale zaraz odetchnął rozpoznając Aomine. Pomachał mu.
- To też racja...- Westchnął cicho na słowa Kise.
- Ta. Gdyby nasz był podobny już dawno wróciłbym do akademika.- Mruknął i przymknął powieki czochrany, po czym odgarnął sobie włosy do tyłu. Po chwili spojrzał za mulatem i zamrugał zaskoczony widząc kolejnego chłopaka.

- Serio nie? To ja chcę u was zamieszkać! - jęknał. W tym pokoju zdecydowanie aż za dużo go spotkało. Zerknął na Aomine, który znalazł w szafie Haizakiego i uniósł brwi w górę.
- Śpi czy jest martwy?  - wymamrotał w końcu pod nosem.

- Chyba śpi, więc zostawmy go tak na razie. Niech tkwi w przekonaniu, że nie wiemy, że to on... ale zemsta będzie - mruknął, zamykając drzwi szafy. Potem usiadł sobie na łóżku.

- Znowu? To nie był jedyny raz? - spytał zaskoczony, patrząc się na Aomine. Potem spojrzał na Kou.
- Sądzisz, że bym Ci pozwolił mnie samego zostawić? - spytał, lekko ściągając brwi. W końcu skierował wzrok na chłopaka, śpiącego w szafie. Parsknął cicho śmiechem na ten widok i przeciągnął się.
- Właśnie Kise, będę miał do Ciebie jutro sprawę, ale to jutro. - odparł z lekkim uśmiechem i podszedł do drzwi.
- Dobra, ja już wam nie przeszkadzam i się zbieram. Dobranoc. ~ - pożegnał się z nimi i wyszedł.

- No wcześniej Kise odkrył w szafie kolesia całego we krwi, który miał tasak. I uznał, że szafa jest jego. - Przewrócił oczami. Co za świat. - No dobra, dobranoc - rzucił jeszcze do Kyo na pożegnanie.

- Zamknijcie go na jakąś kłódkę z tym manekinem. Polecam.- Powiedział z niewinnym uśmieszkiem, po czym zerknął za chłopakiem.
- Też się zbieram. Sorry, ale ten pokój mnie przeraża.- Zaśmiał się cicho, po czym przeszedł do swojego pokoju.

- Spoko, to przyjdź jutro czy coś~ - rzucił do wychodzącego Kyojiego i pomachał im ręką. Potem padł na łóżko, a przypominając sobie ze kołdra jest z krwi, szybko sturlał się na podłogę i tam usiadł. Świetnie.

- Cześć - rzucił za Kou, po czym zerknął na Kise. - Co ty na to, żeby trochę przerobić ten pokoik? - zapytał, po czym wstał z miejsca i ściągnął pościel z kołdry i poduszek. Wywalił to za okno, po czym sięgnął po to wielkie lustro, by przenieść je w inne miejsce i odwrócić tak, żeby nie było widać odbicia.
- Zawsze to lepiej, prawda? - zapytał chłopaka i przyjrzał się mu uważnie. Coś czuł, że Kise mu tu zejdzie na jakiś zawał, jak tak dalej pójdzie. Lepiej było zapewnić mu lepsze warunki bytu.

- O wiele lepiej - przyznał, obserwując poczynania Aomine. Nerwowo wyginał przy okazji swoje palce. Głupio mu było, że był aż tak strachliwy. Nic jednak nie mógł poradzić na tą cechę. Dodatkowo takie sytuacje sprawiały, że stawał się bardziej cichy, a także mniej się uśmiechał.

- Nie bój się, Kise. Ja tu jestem, więc nie masz czego się bać - odpowiedział po krótkiej chwili i usiadł obok niego. Objął go ramionami, przyciągając do siebie. Cmoknął chłopaka w policzek. Cóż, trzeba jakoś przetrwać ten wyjazd.

- Mimo wszystko to marne pocieszenie. I tak się boję - nerwowo podrapał się po potylicy. Pod żadnym pozorem nie czuł się tutaj bezpiecznie.

Przetarł oczy palcami. Cóż, wiedział, że łatwo nie będzie. Kise był dość strachliwy i pewnie dopóki nie opuszczą tego miejsca, to się nie uspokoi. A to dopiero drugi... a w zasadzie można powiedzieć nawet, że pierwszy dzień pobytu.
- Domyślam się. Chciałbym, żebyś przy mnie czuł się bezpiecznie niezależnie od miejsca, ale jak widać nie jestem w stanie tego dokonać.

- To znaczy, czuję się bezpiecznie. Ale to tak jak z horrorem... Możesz oglądać o całą grupą, ale jak ci coś wyskoczy nagle na ekran, to i tak się przestraszysz. Innym faktem jest, że grupa sprawi, że nie będziesz bał się o to, czy ten potwór wyjdzie ci nagle zza kanapy, czy nie - wyjaśnił. Może to nie było zbyt dobre porównanie, ale kontekst podobny.

Zerknął na niego kątem oka. Przez dłuższą chwilę nic nie mówił, aż wreszcie pokiwał głową.
- Rozumiem. Mimo to... w razie czego cię obronię. Tutaj wszystko może się zdarzyć - mruknął cicho.

Uśmiechnął się do niego lekko i powoli skinął głową. 
- Skoro tak, to trzymam cię za słowo - stwierdził, starając się nadać swojemu głosowi beztroski ton.

- Przynajmniej się postaram. W końcu nie zawsze jestem przy tobie, bo ciebie to się nawet upilnować nie da. - Posłał mu uśmieszek i rozciągnął chłopakowi policzek. Może ten chociaż na chwilę się uśmiechnie~

- Ej, ej~ Ale nie maltretuj mojego policzka, nie jestem dzieckiem - wymamrotał, starając się uciec od dłoni chłopaka rozciągającej jego policzek.

- No dobra, dobra - mruknął, zabierając dłoń. Ale... w zamian za to zaczął go po prostu bezczelnie łaskotać. Wiedział, że ta tortura zawsze działa.

Miał ochotę odetchnąć z ulgą, ale jak widać Aomine  nie zamierzał mu tak łatwo odpuścić. Zaczął się śmiać jak nienormalny i szarpać, jednak niewiele to dawało. No cóż, przynajmniej zapomniał o przykrych wydarzeniach tego dnia.

Łaskotał go tak przez dwie czy trzy minuty, po czym przestał i cmoknął go w usta. Wstał z miejsca i pomógł wstać też jemu, po czym w ubraniach zaległ na łóżku.
- Chodź spać - powiedział, posyłając mu uśmiech.

Jeszcze cicho chichocząc przetarł policzki. Potem skinał głową i wlazł mu do łóżka, przytulając się. Niedługo potem już w ten sposób spał.

Objął go mocno ramieniem i przykrył ich obu kołdrą. Zamknął oczy i dość szybko zasnął.