Sala Numer 8 - Muzyczna

Poszedł za nim, więc chwilę po nim dotarł pod drzwi sali muzycznej. No tak, były święta, ale przynajmniej mieli możliwość korzystania z sali. Słysząc Yuu, aż parsknął cicho śmiechem i zaraz złapał za klamkę, otwierając drzwi. Odsunął się i wpuścił go do środka, wchodząc za Yukio i zamykając drzwi. Rozejrzał się po sali.
- Hm, to co w ogóle mam Ci zaśpiewać?

Ukłonił się nisko, niczym dziewietnastowieczna dama i przeszedł przez próg sali, gdy został przepuszczony w drzwiach przez chłopaka. Podszedł do fortepianu, po czym przejechał opuszkami palców po jego klawiszach. Na zadane mu pytanie, uśmiechnął się delikatnie i zasiadł przy instrumencie.
- Daj się ponieść. - Powiedział tyle, po czym wziął się za wystukiwanie w klawisze, tworząc tym samym pewną melodię.

Zaśmiał się rozbawiony, kiedy Yukio się ukłonił, a potem zerknął na fortepian. Kiedyś chciał się nauczyć grać, ale nie miał takiej możliwości. W zamian nauczył się kiedyś grać na gitarze, choć teraz niewiele już gra. Spojrzał za chłopakiem gdy ten usiadł przy instrumencie i uśmiechnął się. Stanął przy fortepianie i kiedy Yuu zaczął grać melodię, w głowie ciemnowłosego jak znikąd pojawiły się słowa do piosenki. Przymknął na wpół powieki i zaczął śpiewać, delikatnie się przy tym uśmiechając.

Prawie co wytrącił się z rytmu, gdy usłyszał po raz pierwszy głos Kyojiego w całej okazałości. Na szczęście potrafił zapanować nad tym i dalej grał spokojną melodię, która niosła za sobą trochę radości i nadziei dla obojga z nich. Z czasem dośpiewywał chórki do słów, które chłopak układał. W ten oto sposób powstało coś na wzór piosenki, choć to wciąż była tylko ich mała improwizacja. Kiedy zakończył grę na pianinie, spojrzał uważnie na swojego przyjaciela. Nie mógł wyjść z podziwu, ponieważ nie spodziewał się u niego takiego głosu.
- Jesteś niesamowity. Poćwiczyłbyś jeszcze trochę i spokojnie mógłbyś konkurować z tą całą "śmietanką" muzyczną. - Powiedział szczerze to co myślał.

To fakt, nigdy jeszcze nikomu nie śpiewał ze swoich znajomych. Yuu jako pierwszy usłyszał jak ciemnowłosy śpiewa. Mimo to, bardzo dobrze się czuł kiedy śpiewał. Miał wrażenie, że to potrafi uwolnić go od zmartwień, choć przecież tak nie było. W jego głowie pojawiały się coraz to kolejne myśli na słowa, choć napisał już dwie piosenki, a brakowało tylko jeszcze skomponowania melodii. Na tym akurat się nie znał. Kiedy Yuu także dośpiewywał słowa, uśmiechnął się i po zakończeniu śpiewania, zaśmiał się cicho trochę zakłopotany. Podrapał się w tył głowy.
- Dzięki, Yuu. - odparł i zastanowił się nad jego słowami.
- Tylko, że nie chodzi mi o konkurowanie. Śpiewam bo to lubię.. - przyznał z uśmiechem.

Pokiwał głową ze zrozumieniem, po czym wstał i podreptał do chłopaka. Złapał go za obie dłonie i ścisnął lekko.
- I właśnie dlatego byłbyś najlepszym z nich wszystkich. Wystarczy, że będziesz przekazywać innym swoje uczucia w śpiewie. - Mówiąc to, wyszczerzył się szeroko. Ten jeden raz mógł powiedzieć, że jest całkowicie przekonany do swojej racji i zapewne nie jedna osoba by mu to przyznała. - Co masz zamiar z tym zrobić? - Zapytał, obserwując uważnie twarz Kyojiego.

Zerknął na ich dłonie, a potem na twarz przyjaciela i przechylił głowę lekko na bok. Na jego słowa, lekko się zaczerwienił bo właściwie czasami tak o tym myślał, a Yuu wypowiedział niemal jego myśli. Wbrew pozorom, Kyo nie był też aż tak przekonany do tego, a dokładniej nie był zbyt pewny siebie, jeśli chodziło o śpiewanie dla innych. Mimo to, śpiewanie w kawiarni gdzie pracował, wcale mu nie przeszkadzało, a podobało się. Na pytanie chłopaka, westchnął cicho.
- Nie mam pojęcia. Na razie pewnie nic. - stwierdził, lekko się uśmiechając.

Wyczekiwał odpowiedzi, cały czas bacznie obserwując przyjaciela, jego mimikę twarzy. Pokręcił głową niezadowolony, ale musiał uszanować decyzję chłopaka.
- Jak tylko zmienisz zdanie, to powiedz mi od razu o tym. Trochę wiary w siebie. - Uśmiechnął się ciepło, rozłączając ich dłonie. Mrugnął okiem do Kyojiego, po czym ponownie zasiadł przy pianinie. Zawsze, gdy przychodził do tej sali to zaczynał grać utwór, który najbardziej był mu bliski - "River Flows In You''. Tym razem też musiało stać się tradycji za dość. Przymknął powiekę i dał się zabrać gdzieś daleko od rzeczywistości.

- Jasne. Wiesz, to nie jest zbyt łatwe, chcąc śpiewać na większą skalę. Nawet jeśli bym chciał, nie wiadomo czy mi to wyjdzie. - przyznał i lekko pokiwał głową. Mimo to sam się uśmiechnął. To naprawdę byłoby przyjemne uczucie, gdyby ktoś słuchał tego, co chciałby przekazać swoim śpiewem i uczuciami. Kiedy Yuu usiadł przy pianinie, ciemnowłosy podszedł do okna, które lekko uchylił. W sali było ciepło, potrzebował trochę świeżego powietrza. Kiedy do jego uszu dotarła znajoma melodia, uśmiechnął się i sam zaczął ją cicho nucić, wsłuchując się przy tym w melodię wygrywaną przez chłopaka.

Zakańczając utwór, przeciągnął się z głośnym pomrukiem. Dużo czasu spędził na schodach, czekając na swoją matkę. Przydałby mu się masaż. Rozmarzył się przez chwilę nad tym.
- Jestem pewny, że Ci się uda. Ja w to wierzę w to. - Zwrócił się do chłopaka, wstając od pianina. Wyciągnął telefon z kieszeni w spodniach, aby zerknąć na godzinę.
- Będę się zbierać. - Poinformował przyjaciela. - Leo został w kuchni, a pewnie nic nie jadł jeszcze. - Wytłumaczył, powoli udając się do wyjścia. Zatrzymał się w progu sali i spojrzał na ciemnowłosego.

W końcu zatrzymał swój wzrok na nim i uśmiechnął się. Skinął lekko głową na jego słowa.
- Dzięki. - rzucił i zerknął jeszcze na moment za okno. Na jego kolejne słowa z powrotem na niego spojrzał. Kiedy ten zatrzymał się w progu, zamrugał parokrotnie.
- Poczekaj, idę z Tobą. Ty przygotujesz coś do jedzenia dla Leo, a ja nam coś upichcę. To za to, że tak we mnie wierzysz, w podziękowaniu! - zaśmiał się cicho i zaraz poszedł za nim.

Zamrugał parokrotnie, ale nic nie powiedział. Uśmiechnął się lekko, choć uważał, że Kyoji nie ma za co mu dziękować.
- Chodźmy w takim razie. - Powiedział, a następnie wyszedł z sali.

To, że nie miał zwykle wsparcia w takich sprawach, teraz sprawiło, że musiał jakoś podziękować chłopakowi. No może teraz trochę się podbuduje. Pokiwał głową i wyszedł za nim, przy tym wciąż sobie coś cicho nucąc.

Jakaś nieznana mu siła przywlekła go w to miejsce. No może nie, aż taka nieznana, gdyż owym miejscem była sala muzyczna. Jak wszystkim było wiadomo stoi w niej pianino. Wyglądało na to, że zaglądał tu głównie jak coś się wydarzyło w jego życiu i musiał się trochę zrelaksować. Odstawił swój szkicownik na biurku, a następnie podszedł do pianina. Nie trzeba było długo czekać, aby zaczął wygrywać na nim jakąś melodię.

W sumie nawet nie wiedział gdzie ma się aktualnie podziać. Wlazł do budynku liceum i szlajał się po korytarzach z monsterem w ręku. Taki stan rzeczy trwał do momentu, w którym do jego uszu dobiegły dźwięki pianina. Szedł w ich kierunku, a kiedy znalazł się pod drzwiami sali muzycznej oparł się o ścianę. Melodia była mu doskonale znana, a z racji, że kocha muzykę nie trzeba było dużo czekać na to, żeby zaczął śpiewać. W końcu zatracił się w tym tak mocno, że totalnie zapomniał, że osoba grająca na pianinie może go usłyszeć.

Z początku nie zdawał sobie sprawę z tego, że ktoś wsłuchuje się w jego grę na pianinie. Naprawdę skupiał się na tym co robił. W końcu jednak doszedł do jego uszu czyiś głos. Nie wiedział do końca jak go opisać, ale brzmiał dobrze. Przez chwilę stracił poczucie rytmu, bo nie spodziewał się takiego obrotu wydarzeń, ale bardzo szybko to naprawił. Przymknął oczy, wsłuchując się zarówno w dźwięki wydawane przez klawisze jak i głos nieznajomego.

Fałsz, który wdał się w rytm muzyki był jak trzeźwiący policzek dla Axela. Momentalnie ucichł, ponieważ zdał sobie sprawę, że śpiewał naprawdę głośno. Na myśl, że ktoś mógł usłyszeć jak śpiewa jego policzki momentalnie przybrały kolor czerwieni. Już miał stamtąd odejść, ale kiedy zrobił krok, nadepnął na sznurówkę buta znajdującego się na drugiej nodze i wyrżnął jak długi przez próg, przy okazji otwierając drzwi. No teraz to już chciał tylko zapaść się pod ziemię.

Otworzył oczy, słysząc, że nieznajomy mu głos zamilkł. Zakończył swoją grę na pianinie i odwrócił głowę w kierunku drzwi. Widząc całe zajście, podniósł się czym prędzej.
- Wszystko w porządku?
- Zapytał poważnie zmartwiony, podchodząc do chłopaka. Od razu przykucnął obok niego i wyciągnął dłoń, co by to mu jakoś pomóc.

Ja pieprzę. Mruknął tylko pod nosem, komentując swoją łajzowatość. Jako, że miał na sobie bluzę bez rękawów, ale za to z kapturem, to naciągnął na łeb kaptur.
-Ta, żyję.
Mruknął, zaciskając kaptur sznurkami. Po pierwsze nie chciał, żeby gościu od pianina widział jego gębę, a po drugie jego gęba była cała czerwona, więc shame x2.

Wyglądało na to, że nieznajomy niespecjalnie chciał jego pomocy. Mimo to nie poddawał się. Jego dłoń wciąż była wyciągnięta w kierunku chłopaka.
- Itaka Yukio, a Ty jak się nazywasz?
- Zapytał z lekko uniesionymi kącikami ust.

Ostatecznie podał mu rękę, którą uścisnął. Tak po męsku. Podniósł się i otrzepał, ale kaptura nie zdejmował, co w sumie wyglądało dość zabawnie, ponieważ przez niewielki otwór kaptura, który powstał po zaciśnięciu go, wystawał jedynie jego nos.
-Axel. Axel Ledger.
Rzucił, a kiedy poczuł, że policzki przestały go piec zrzucił kaptur z głowy.

Uśmiechnął się szerzej, kiedy chłopak w końcu uścisnął jego dłoń. Chociaż pewnie tego nie zauważył, gdyż miał dziwne wyczucie stylu i kaptur pokrywał całą jego twarz. Wyglądało na to, ze Yuu musi się jeszcze wiele nauczyć o obecnych trendach. Niechcący parsknęło mu się śmiechem. Od razu zakrył swoje usta jedną dłonią, a drugą pomachał przed sobą, jakby próbując w ten sposób przeprosić.
- Miło mi Cię poznać.
- Powiedział zgodnie z prawdą i wyszczerzył się szeroko, gdy Axel w końcu zdjął kaptur z głowy.

Kiedy Yukio parsknął śmiechem, Axel uciekł gdzieś spojrzeniem w bok. Kh. Czemu on zawsze musi robić z siebie debila? Miał ochotę strzelić facepalma, ale się powstrzymał ze względu na posiadane towarzystwo.
-I wzajemnie.
Mruknął, chowając dłonie do kieszeni. Wciąż nie patrzył się w twarz rozmówcy.

Przyglądał się uważnie Axelowi swoimi zielonymi tęczówkami. Był strasznie wysoki. Pokręcił głową, aby odgonić złe myśli.
- Masz bardzo fajny głos. Przyjemny dla ucha.
- Pochwalił chłopaka, wciąż się do niego przyjaźnie uśmiechając.

Axel także przyglądał się chłopakowi. Wydawał mu się dość.. niski. Ale w sumie dla niego prawie każdy był niski, więc co poradzić? Kiedy usłyszał komplement i to związany ze śpiewem momentalnie odwrócił głowę, ponieważ jego policzki ponownie zrobiły się czerwone.
-Nie przesadzaj..
Mruknął, ponownie naciągając kaptur na głowę.