Pokój numer 2; Kise Ryota.

- Nie, Kise. Nie chcę się przyczynić do powrotu złych wspomnień - odpowiedział po prostu i oparł się o ścianę.

- Ale to ty, prawda? Nikt inny, więc dla mnie nie ma problemu - odparł. Trochę zmienił swoje nastawienie do sprawy przez ten cały czas.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł. - Spojrzał na niego i objął go ramieniem. Nawet nie narzekał na kocura, a to postępy.

- To JEST dobry pomysł - podkreślił i przysunął się do niego tak, aby móc oprzeć się o jego ciało. Miał nadzieję, że Aomine się nie wkurzy, bo przecież przez to kot też był bliżej niego.

- Przekonaj mnie - odpowiedział jedynie, mrużąc oczy na kota. Powstrzymał się jednak od komentarza, tylko spokojnie siedział.

- Mam się rozebrać i rzucić "rób ze mną co chcesz?" - lekko się uśmiechnął, rozbawiony. Przestał zwracać uwagę na kota, bo zerkał na twarz Aomine.

- Too by było dość... ciekawe. - Wyobraził to sobie. Miła wizja, to akurat musiał przyznać. - Kiedyś możesz tak zrobić, nie obrażę się. - Przytulił go do siebie mocniej i cmoknął go w skroń.

- To akurat wiem. Ale nie zrobię tego teraz, bo jesteśmy też w pokoju Kagamicchiego. I on mógłby w każdej chwili wejść - wyjaśnił, zerkając na puste łóżko chłopaka.

- Przecież nie mówię, że teraz. Teraz to ja chcę cię tylko poprzytulać - mruknął, zadowolony. Oparł policzek o jego głowę i odetchnął cicho.

- Ale gdybyśmy byli w twoim pokoju, to pewnie bym to zrobił nawet teraz - odparł. Po chwili odłożył kota na poduszkę, a sam wszedł na kolana Aomine i się w niego wtulił.

- Skoro mógłbym robić, co chcę, to przytulić też bym mógł - odparł tylko i przytulił go do siebie mocno. Musnął wargami teraz policzek chłopaka.

- Akurat na przytulanie pozwalam ci w każdym momencie naszego życia - stwierdził jedynie i przymknął oczy, opierając głowę o jego ramię, aby  było mu wygodniej.

- To ja akurat wiem - mruknął mu do ucha, głaszcząc go spokojnie po plecach. - Zaśpiewać ci fajną piosenkę, żebyś się chociaż trochę uśmiechnął? - Co z tego, że nie umiał śpiewać?

- Piosenkę? - spytał zaskoczony, przyglądając się mu. Zaciekawiony przekrzywił głowę w bok.
- Jaką?  - dodał jeszcze.

- A... fajną. Kiedyś usłyszałem - mruknął wymijająco. - Nie, jednak nie zaśpiewam, bo będziesz się śmiał ZE MNIE, że ją znam - prychnął.

- Jak już zacząłeś, to zaśpiewaj. Jestem ciekawy. I nie będę się śmiał, obiecuję - dodał jeszcze, przyglądając się mu z uwagą. Ciekawość zżerała go od środka, dlatego chciał go przekonać, aby zaśpiewał.

- Mogę ci co najwyżej ją puścić z telefonu. - Wyciągnął komórkę i z klasycznym poker facem na twarzy puścił mu "Śmieciareczkę".

Starał się jakoś opanować, ale nie wytrzymał. Już po chwili zakrywał usta dłonią, chichocząc jak pojebany. Nie mógł na razie nic powiedzieć, bo niemal dusił się śmiechem, słuchając tej piosenki.

Pioseneczka szybko się skończyła, więc schował telefon z powrotem do kieszeni.
- Ty się tak bardzo nie śmiej. Swego czasu to był hit - rzekł poważnie.

- Ale... To jest bezbłędne - parsknął śmiechem, łapiąc się za brzuch. Przetarł oczy dłonią, bo poczuł,że zaraz się popłacze.
- To twoja ulubiona piosenka?

- Nie. Po prostu czasem jej słucham, gdy chcę sobie poprawić humor - odparł, przyglądając się mu uważnie.

- Po prostu cię uwielbiam~ Jesteś niezastąpiony - wyszczerzył się szeroko. Był w o wiele lepszym humorze niż przed chwilą, a wszystko przez tą piosenkę.

- Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Uśmiechnął się szelmowsko i odgarnął mu włosy z czoła czułym gestem.

Zamyślił się nad tym, co by mu odpowiedzieć. Podrapał się lekko po policzku.
- Lubię się z tobą kochać - rzucił w końcu i uroczo się uśmiechnął. Ale o tym raczej Aomine też wiedział. Cholera.

- Ale to też wiem - odpowiedział, lekko rozbawiony. Oparł czoło o jego czoło czekając, aż chłopak go czymś zagnie.