Pokój numer 2; Kise Ryota.

W końcu wpadło mu coś do głowy i uśmiechnął się triumfalnie.
- Mam dołeczki na plecach, te niedaleko tyłka~ Ale o tym pewnie nie wiesz, bo nigdy gdy byłem nagi, nie stałem do ciebie tyłem - wyszczerzył się szeroko.

- Ale je wymacałem! - odpowiedział, zadowolony z siebie. - Strzelaj dalej, może o czymś rzeczywiście nie wiem.

Nadął mocno policzki. W końcu odetchnął i spojrzał na niego, postanawiając wyznać swoją największą tajemnicę.
- Niezbyt przepadam za stworzonkami typu chrząszcze lub pająki... Ale najgorsze dla mnie są dżdżownice. Koszmarnie się ich boję - stwierdził, nawet bez nutki rozbawienia w głosie.

Uniósł lekko brew w górę.
- Nie dziwi mnie twój strach przed pająkami czy innymi tego typu stworzeniami, ale... powiedz mi, co takiego strasznego jest w dżdżownicach oprócz tego, że są długie i obślizgłe?

- Wszystko! - pisnął, nerwowo zaciskając dłoń na jego podkoszulku.
- Są obrzydliwe... dziwnie się wiją i w ogóle - wymamrotał pod nosem. Dla niego dżdżownice były najgorszym złem całego świata.

- To... dziwna fobia. - Podrapał się po policzku. - Widziałeś w ogóle kiedyś taką dżdżownicę na żywo? Przecież cię nie zje. Już prędzej pająk by cię zaatakował, niż to stworzonko.

- Co z tego!? Są obrzydliwe... A gdybym na przykład na taką nadepnął, to przecież bym zemdlał - jęknął pod nosem, zasłaniając na chwilę dłońmi twarz.
- A widziałeś kiedyś jakieś animowane porno z takimi wielgachnymi dżdżownicami? - dodał jeszcze po chwili, bardziej dla rozluźnienia atmosfery, niż na serio.

Parsknął śmiechem, nie mogąc się powstrzymać.
- Kise, nie oglądam takich rzeczy. Zbłądziłeś gdzieś po drodze chyba, jeśli takie coś znalazłeś - odpowiedział w końcu.

- Aominecchi, tu się nie ma z czego śmiać! Pomyśl sobie, siedzisz już z dłonią w spodniach, a tu ogromna dżdżownica gwałci jakąś cycastą laskę. Co robisz? - spytał, starając się nie zaśmiać, choć w środku już go skręcało.

- Padam ze śmiechu i oglądam do końca - odparł ze śmiechem. - Oj, Kise... co ty wymyślasz. Z kim ja chodzę. - Rozciągnął mu policzek.

- Aominecchi, to nie jest śmieszne~ Ja tu prowadzę całkiem poważne wyznania, a ty co? - parsknął śmiechem, starając się odciągnąć jego dłonie od swoich policzków.

- Jasne, właśnie widzę, jakie są poważne. - Zostawił go w spokoju i znowu mocno przytulił. - Jesteś niemożliwy.

- Ale za to mnie kochasz, prawda? - uśmiechnął się uroczo i objął go ramionami za szyję, cmokając w usta. Oparł swoje czoło o czolo chłopaka, siadając na jego kolanach tak, aby być do niego przodem.

- Oczywiście, że tak. Nie wymieniłbym cię na nikogo. - Uśmiechnął się szeroko i pogłaskał go po główce, jak dzieciaka.

- No ja mam nadzieję~ Nie znalazłbym sobie takiego drugiego ciebie - uśmiechnął się do  niego uroczo, pozwalając mu się głaskać. Nawet to lubił.

- To wiadomo. Jestem jedyny w swoim rodzaju. I do tego boski. I skromny. - Wyszczerzył zęby. Cmoknął go w policzek, zadowolony.

- I seksowny, męski, odważny... Wymieniać dalej? - parsknął śmiechem. Położył się na łóżko i pociągnął chłopaka na siebie, bo o wiele wygodniej się leżało.

- Możesz wymieniać. - Uśmiechnął się szerzej i oczywiście ułożył się obok niego, obaemując ramieniem.

Wtulił się w niego, chwilę dźgając go palcem w klatkę piersiową i się zastanawiając.
- Kochany, silny, dobry w łóżku, zabawny... - zaczął wymieniać na palcach, przy okazji cicho chichocząc. Zerknął na twarz Aomine.

- Mógłbym tego słuchać cały dzień - odparł z rozbawieniem. Przerwał jednak jego wywód dość zachłannym pocałunkiem.

Nie zdążył mu odpowiedzieć, bo poczuł usta Aomine na swoich. Objął go ramionami za szyję i od razu odwzajemnił jego pocałunek, z zadowoleniem przymykając oczy.

Przycisnął go do siebie mocniej i cicho zamruczał. Nie zamierzał tak szybko przerywać tego pocałunku, bo wręcz kochał się z nim całować.

Sam nie odrywał się przez dłuższą chwilę od jego ust. Od czasu do czasu łapał go też zębami za dolną wargę, aby w ten sposób chociaż trochę urozmaicić ich pocałunek.

W końcu się od niego oderwał, by złapać oddech. Uśmiechnął się lekko do chłopaka i poczochrał mu włosy.
- No, teraz to będę mógł spać spokojnie.

- No i o to chodzi - odparł, kładąc głowę na poduszkę. Kot oczywiście ułożył się zaraz obok niego, ale nie zwracał na futrzaka uwagi.