Pokój numer 2; Kise Ryota.

- Dobra, dobra. - Parsknął śmiechem, widząc jego "groźną" minę. - Ale... nie zabroniłeś łaskotać - zauważył z wyjątkowo wrednym uśmiechem i oczywiście zaczął go bezczelnie łaskotać.

- A... Aominecchi~! Przestań - pisnął błagalnie, starając się mu wyrwać, albo chociaż odsunąć od siebie jego ręce. Kiepsko mu szło, nie mógł złapać nawet jego nadgarstków.

- Nie. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu, rozbawiony. Gdy jednak zobaczył, że Kise zaraz mu tu chyba zejdzie ze śmiechu, przestał i tylko pomiział go po boku.

Pacnął go lekko w głowę i od razu zawinął się w kołdrę jak naleśnik, odwracając się do niego tyłem.
- Foch forever z przytupem.

- Heej! Bez takich mi tu! - oburzył się tym jego fochem. Spdóbował odwinąć go z kołdry ma kiedy to nic nie dało, po prostu położył się obok i objął chłopaka ramieniem. -No nieee złość się- zamruczał cicho.

- Nie - odparł uparcie, choć tak naprawdę się na niego nie fochał, ani nic z tych rzeczy. Miał tylko zamiar się z nim trochę podrażnić,a to raczej nic złego.

- Jak możesz- nadąsał się i zabrał rękę. Zastanawiał się, co zrobić, aby Kise nie miał już focha, ale nigdy nie był dobry w tego typu sprawach, więc po prostu leżał, czekając przez chwilę na cud.

Kiedy Aomine przestał się nim zajmować i zwracać na niego uwagę, prychnął, widocznie z tego niezadowolony. Odwrócił się w jego stronę i bez słowa wtulił w niego.

Ależ zwracał na Kise uwagę. Po prostu udawał, że tego nie robi. Gdy jednak chłopak się do niego przytulił, od razu objął go ramionami.
- Wiedziałem, że zmiękniesz - wymruczał mu do ucha.

- Jak zwykle - burknął, niezbyt szczęśliwy z tego powodu.
- Zaraz pasowałoby ruszyć dupę, nie uważasz? - zapytał wreszcie, bo jak to jemu, szybko znudziło się nic nie robienie.

- Hmm, w sumie fakt. Jakby nie patrzeć, już trochę tu siedzimy, a mieliśmy pójść na tą randkę. - Cmoknął go w policzek, on dla odmiany całkiem zadowolony.

- No właśnie~ To jak, wstajemy? - zapytał, unosząc brew w górę.
- Potem pasowałoby jeszcze zaglądnąć do kuchni, żeby pokazać, że żyjemy - dorzucił jeszcze.

- Wstajemy - odparł i rzeczywiście podniósł tyłek z łóżka. Aż dziwnem że tak szybko. Chyba serio był pozytywnie nastawiony na tą randkę. - Jasne, wpadniemy tam. Skoro życie w akademiku odżyło, to raczej trzeba z tego korzystać- dodał i lekko się uśmiechnął.

- Dokładnie, bo niedługo znowu możemy zostać sami - odparł, zabierając swój płaszcz z szafy i go na siebie ubierając. Dodał do tego jeszcze szalik, a następnie szybko cmoknął chłopaka w usta i wyszedł z pokoju.

Już nic nie powiedział, tylko pokiwał głową, po czym wyszedł za nim.

Wszedł do swojego pokoju. Towarzyszył mu kot, więc pogłaskał futrzaka, pozwalając mu się ułożyć na kołdrze gdzieś z boku łózka. Sam zaś rozebrał się do bokserek i walnął na przyjemnie wygodne łóżko, po chwili zasypiając.
Obudził się na następny dzień dość późno, ale za to wyspany. Zwlókł się z łóżka, ubrał, mniej wiecej ułożył rozczochrany włos i wybył z pokoju.

Wszedł do swojego pokoju,. Od razu zażył tabletkę, ubrał na siebie bokserki i ręcznik zostawił gdzieś z boku. Rzucił się na łóżko, zamykając oczy i zasypiając.

Wbił się do pokoju razem ze swoim psem. Kise spał, ale no nieważne. Usiadł sobie na podłodze czekając, aż ten wstanie czy coś.

Obudził się, kiedy usłyszał, że ktoś wchodzi do pomieszczenia. Podniósł głowę i spojrzał na Aomine układającego się na podłodze.
- A co ty, zboczeniec, że się tak gapisz? Siadaj na łóżku - wymamrotał i przeturlał się na drugą połowę łóżka.

- No... na Ciebie chętnie patrzę, więc mogę i zostać zboczeńczem. - Zaśmiał się cicho i położył się obok Kise. - Jak się spało? - zagadał, zerkając na niego.

- Doobrze~ Wyspałem się - wymuczał z zadowoleniem i wtulił twarz w jego klatkę piersiową, próbując się do końca rozbudzić.

- Ja musiałem wysprzątać pokój po psie. Nieźle mi go załatwił. - Zaśmiał się cicho i przytulił go mocno do siebie. Zaczął miziać go po plecach, całkiem zadowolony.

- Błagam, bez szczegółów tak z rana - zachichotał cicho, a następnie zerknął w górę, na jego twarz.
- Ale jak zostawiłeś go w pokoju, to co się dziwisz?

- Zostawiłem mu otwarte drzwi! Nie moja wina, że jest zbyt leniwy, aby wyjść. - Nadął policzki. - Poza tym wcale tak rano nie jest - dodał z rozbawieniem i cmoknął go w policzek.

- To zmienia postać rzeczy - zamruczał z rozbawieniem, a następnie ziewnął cicho.
- Dla mnie jest rano. Bardzo rano.