Pokój numer 145; Daiki Aomine

- A mój pies... to w sumie nie wiem - odparł po chwili zastanowienia. - Ostatnio stał się równie leniwy, co ja... więc znając życie nawet by nie drgnął. Super wiedza. - Nadął lekko policzki, po czym posłał w kierunku Kise głupkowaty uśmiech.

- Jaki pan, taki pies - parsknął śmiechem i wrednie pociągnął chłopaka za nos. Szybko się uśmiechnął tak, aby wyglądać na niewinnego i od niego się odsunął.

Prychnął cicho, ale bardziej z rozbawienia, niż czegokolwiek innego.
- Cóż... nie będę ukrywał, że coś nas łączy. Kiedyś się go opanować nie dało, bo wszędzie biegał, a teraz? Nie zmusisz go, żeby zlazł z łóżka, patrz. - W celu zademonstrowania tego, po prostu spróbował zepchnąć Gucia z łóżka. Ten nawet nie zareagował, tylko spokojnie spał.

- Ty też jak byłeś jeszcze w gimnazjum, jeśli chodzi o koszykówkę, to byłeś nie do opanowania - uśmiechnął się z rozbawieniem, bezceremonialnie rozkładając na jego łóżku. Delikatnie przy tym zmrużył oczy.

- Hmm... - Zastanowił się nad tym przez moment, po czym wzruszył ramionami. - W sumie to racja - przyznał, kładąc się obok niego. Jako że jego pies leżał centralnie z brzegu, też rozłożony, nie pozostało aż tak dużo miejsce, jak Aomine by sobie życzył.

- Więc nadal utrzymuję, że jesteście do siebie podobni - stwierdził pogodnie, a następnie zaczął bawić się ze swoim sierściuchem.
- Masz może później ochotę gdzieś wyjść?

- Bo jesteśmy- zgodził się z rozbawieniem. Na jego słowa za to szybko pokiwał głową. - Jasne. A masz jakiś konkretny pomysł, gdzie możemy pójść? - zapytał po chwili milczenia.

- Możemy pójsć nawet do kuchni - wzruszył niedbale swoimi ramionami. Kto jak kto, ale Kise nie potrafił tak po prostu siedzieć i się nudzić, to zdecydowanie nie leżało w jego naturze.

- W takim razie chod_my, tylko się ogarnę. - Wstał i się w końcu ubrał, po czym rozejrzał za telefonem. Ale ten zaginął w tajemniczych okolicznościach. Zresztą i tak był zepsuty.

- Umh... Aominecchi, a mógłbym pożyczyć jakieś twoje ubrania? Moje są dalej mokre, a nie chce mi się iść do pokoju, aby je przebrać - podrapał się zażenowany po policzku, wstając z łóżka.

- Jasne, bierz jakie ci pasują -odpowiedział i posłał mu uśmiech. W sumie fajnie będzie zobaczyć Kise w swoich ciuchach. Nie zamierzał tego przepuścić. Hyhy.

Skinął głową i podpełznął do jego szafy. Zaczął przeglądać znajdujące się tam rzeczy. W końcu nałożył na siebie jakiś podkoszulek i zwykłe spodnie. Było to troche za duże i spodnie trzymały się jedynie na jego kościach, ale nie było aż tak źle.

Patrzy) na jego zmagania i nie mógł powstrzymać lekkiego rozbawienia.
- Chcesz pasek? - zapytał jednak z uśmieszkiem. Przecież te spodnie zaraz spadn@ mu z tyłka, q do tego dopuścić nie zamierzal. Dlatego sam znowu podszedł do szafy i wyszukał mu ów pasek, po czym mu go podał.

- Jeśli masz - wymamrotał cicho. Następnie odebrał od niego pasek go założył. Uśmiechnął się przy tym dość triumfalnie.
- Już~ - rzucił, wybywając z pomieszczenia,

Zaśmiał się cicho, pokręcił głową i wyszedł za nim.

W drodze tutaj jeszcze wyszedł z psem, teraz jednak dotarł i niemal od razu pad) na łóżko. Zamierzał po prostu leżeć i gapić się w sufit, jednocześnie myśląc o sprawach ważnych i mniej ważnych.

Chyba się zawiesił na długi czas, ale co się dziwić. W każdym razie teraz wstał, wziął ze sobą psa i wyszedł z pokoju.

Wszedł do pokoju, zgarnął smycz i wyszedł.

Wszedł do pokoju tylko po to, by zostawić tam walizki i psa, który natychmiast wskoczył na łóżko. Potem wyszedł.

Wszedł do pokoju i zgarnął szybko kurtkę i szybko wyszedł.

Wszedł do pokoju, gdzie urzędował jego pies. Na szczęście miał tu dużo jedzenia i wody, za to na dywanie zostawił kilka niespodzoanek, więc zanim Aomine poszedł spać, musiał posprzątać i wywietrzyć. Zmienił też pościel i zmienił psu wodę. Dał mu też innej karmy, żeby poprzednia mu się nie znudziła.
- Przecież miałeś uchylone drzwi, żeby wychodzić, Gustawie. Oczywiscie lepiej było zapaskudzić mi pokój-  wymamrotał, po czym położył się na łóżku i od razu zasnął.
***
Gdy rano się obudził, zgarnął ze sobą potrzebne rzeczy i wyszedł, zabierając ze sobą też psa.