Pokój numer 249; Itaka Yukio.

Wszedł do pokoju wraz ze swoim czworonożnym towarzyszem oraz kilkoma torbami. Otwieranie drzwi, gdy było się obładowanym nie należało do najprostszych zadań, ale jakoś sobie z tym poradził. Rozejrzał się po pomieszczeniu, kiedy był w środku. Tak jak się spodziewał - Matt wyszedł. Wzruszył tylko niedbale ramionami, po czym odstawił torby na łóżko. Jeżeli chodzi o psiaka, to zakręcił się kilka razy na wejściu i radośnie powędrował do swojego posłania. Musiał tęsknić za tym miejscem równie mocno co Yuu. Pochował wszystko co zakupił dla Leo, a następnie klapnął na łóżko. Zgarnął poduszkę i ułożył się wygodniej, zakrywając sobie nią twarz.



Po przebudzeniu następnego dnia, wpierw powędrował do łazienki, aby się ogarnąć coś niecoś. Kiedy wrócił, zauważył Leo czekającego w pełnej gotowości na spacer. Uśmiechnął się na ten widok, a psiak szczeknął wesoło. Zapiął zwierzakowi smycz, po czym wyruszył wraz z nim połazić po okolicy. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz miał tę przyjemność. Cieszył się z powrotu czworonożnego.

Kiedy wrócił do pokoju wraz z Leo, nie miał kompletnie pojęcia co ze sobą zrobić. Podrapał się po głowie w zastanowieniu, aż w końcu postanowił pobawić się chwilę z psem, a zaraz po tym kłaść się spać. Oczywiście nie mógł zasnąć bez swoich monotonnych rozmyślań. Miał nadzieję, że kiedyś się ich pozbędzie. Zasnął.



Dni mijały, a on zaczął tracić poczucie czasu i rzeczywistości. Zabarykadował się w swoim pokoju i z początku wariował z czworonożnym lub coś sobie szkicował. Wychodził tylko za potrzebami łazienkowymi i z Leo na spacer, bo przecież nie mógł zaniedbać swoich obowiązków jako posiadacz zwierzęcia. Z czasem jednak przestał wstawać z łóżka, przytłoczony różnorakimi i coraz to bardziej pesymistycznymi przemyśleniami. Chyba każdy w swoim życiu miał taki okres. Niestety Yuu miewał tak dosyć często. W końcu jednak podniósł się na nogi, a stało się to za sprawą nikogo innego jak Leo, zmartwionego stanem swojego pana.
- Wybacz. - Mruknął niewyraźnie, głaszcząc psinę po łbie. Chwiejnym krokiem podszedł do szafy, z której wyciągnął czarny golf, czarne rurki i czarne adidasy przed kostki. Zanim jednak się przebrał, wybył do łazienki. Był w naprawdę opłakanym stanie.

Po powrocie do pokoju, rzucił nieświeże już ubrania do kosza. Zerknął na Leo, który widocznie nastawił się już na spacer. Uniósł lekko kąciki swoich ust, sięgając po smycz, a po chwili zapinając ją na obroży huskiego. Oboje wymaszerowali.


Po jakimś czasie powrócili. Pożałował, że nie zarzucił na siebie płaszcza, gdyż na dworze panowała straszna zimnica. Przetarł kilka razy swoje ramiona, dygocząc przy tym i zgrzytając zębami. Odpiął psa ze smyczy, a następnie usiadł na łóżku. Podciągnął nogi bliżej i okrył się kocem. Kiedy już się ogrzał, postanowił wyjść do ludzi i zobaczyć co ciekawego dzieje się w akademiku. Zsunął się z łóżka i podreptał do drzwi. Zniknął za nimi.

Wszedł do środka i od razu podszedł do szafy, aby wyciągnąć z niej swój czarny płaszcz. Co prawda nie było to idealne połączenie - adidasy z płaszczem, ale nie miał czasu na zmianę obuwia. Miał tylko nadzieję, że się nie zabije na lodzie. Podszedł do drzwi i zerknął jeszcze tylko za siebie na Leo, który sobie smacznie spał. Wyszedł z pokoju.

Wszedł do swojego pokoju, po czym zamknął za sobą drzwi. Kręciło mu się w głowie i nie był pewny czym do końca te zawirowania są spowodowane. Możliwe, że to alkohol - nigdy nie miał mocnej głowy. Jakby tego było mało to zgubił Kyojiego z pola widzenia. Miał nadzieję, że chłopak nie będzie na niego zły przez to. Podszedł do łóżka i od razu opadł na nie bezsilnie. Tym wydarzeniem zaciekawił się Leo. Husky podszedł do łóżka i stanął na nim przednimi łapami. Obwąchał swojego pana, a następnie wskoczył na materac i ułożył się obok niego. Yuu czując przez sen ciepło, zapragnął go więcej. Przytulił się do futra zwierzaka, mamrocząc coś pod nosem.

Po pomieszczeniu rozprzestrzeniał się dźwięk dzwoniącego telefonu. Przeleciał dłonią po szafce nocnej w poszukiwaniu diabelskiego urządzenia. Niechętnie otworzył powieki, aby móc dojrzeć kto się do niego dobija. Chwilę mu to zajęło, gdyż obraz mu się rozmazywał. W końcu jednak dostrzegł, że to jego ojciec dzwoni. Natychmiastowo odebrał telefon. Nie była to długa rozmowa, lecz wstrząsnęła nim na tyle, że od razu stanął z łóżka na nogi. Nie zastanawiając się nad niczym, ogarnął się, ubrał schludnie i elegancko, spakował walizkę, zapiął Leo na smycz i wyszedł z pokoju. Czekała go długa podróż do rodzinnych stron.

Stanął pod drzwiami pokoju i chwilę się w nie wpatrywał, szukając klucza w jednej z kieszeni swojej kurtki. Niestety nie pamiętał do której go włożył. Kiedy w końcu udało mu się znaleźć zgubę, włożył ją do dziurki w drzwiach i przekręcił zamek. Otworzył szeroko wejście, aby Kyoji mógł wejść pierwszy z walizką.

Podszedł za nim do drzwi pokoju, wciąż trzymając w dłoni walizkę. Poczekał aż chłopak otworzy drzwi i dopiero wtedy wszedł z walizką do środka, odstawiając ją gdzieś pod ścianą. Potem się tylko przeciągnął i usiadł na krześle przy biurku.

Wszedł zaraz za chłopakiem, zamykając za sobą drzwi. Rozejrzał się dokładnie po pomieszczeniu i od razu się skrzywił po tym co dostrzegł. Kurz! Wszędzie było go pełno. Denerwowało go to trochę, ale czego innego mógł się spodziewać po tak długiej nieobecności? Ruszył w stronę okna i otworzył je szeroko. Póki co mógł zrobić tylko tyle, gdyż miał gościa. Kyoji siedział przy biurku, gdzie zbytni porządek również nie panował. No tak. Teraz już mu się przypomniało gdzie została większość jego nieskończonych prac. Wszystko to walało się na blacie biurka. Westchnął ociężale.
- Wybacz za ten bałagan.
- Powiedział, przymykając powieki i drapiąc się przy tym nerwowo po policzku.

Jakoś bałagan mu nie przeszkadzał. Nawet nie zwrócił na to większej uwagi, bo po co? Podparł głowę na dłoni i zatrzymał swój wzrok na kartkach, leżących na biurku. Złapał za jedną i przyjrzał się pracy dość uważnie. Przy tym też usłyszał jego słowa.
- Nie przejmuj się. Sądzę, że u siebie mam większy bałagan, więc... - nie dokończył, tylko uśmiechnął się i odłożył kartkę na właściwe miejsce.
- No to teraz mi opowiedz gdzie to się podziewałeś i czemu nie ma z Tobą Leo.

Wiedział, że powiedział chłopakowi wcześniej, że mu wszystko opowie w pokoju. Niestety nie było to takie proste dla niego, choć uważał, że się już z tym pogodził całkowicie.
- No wiesz...
- Zaczął, a mina mu zrzedła.
- Musiałem wrócić do rodzinnych stron. Mama odeszła, bo znalazła sobie nowego faceta, który poświęca jej więcej czasu. Ojciec z kolei znalazł sobie nową kobietę, sporo młodszą. Prawie w Twoim wieku. Co do Leo to przebywa u mojej babci na wsi. Ma duże podwórko do biegania, więc na pewno jest tam bardziej szczęśliwy niż ze mną w akademiku.
- No i tak to życie jakoś temu młodziakowi mijało. Nie było zbyt kolorowo, ale powrót do akademika powoli przywracał te zaginione barwy. Samo spotkanie Kyojiego było już wielką ulgą dla niego.

W sumie po usłyszeniu tego wszystkiego, aż jemu zrobiło się smutno. No nie powinien tego z niego wyciągać, skoro źle mu było o tym mówić. Podniósł się z krzesła i podszedł do niego. Objął go mocno i przytulił do siebie.
- Będzie dobrze, zobaczysz. - odparł i oparł podbródek na czubku jego głowy.

Wykorzystał okazję jaką Kyoji mu dał, aby schować swoje powoli napełniające się łzami oczy. Nigdy by nie pomyślał, że jego rodzice się rozwiodą. Nie miał z nimi jakiegoś świetnego kontaktu, ale jednak to oni go wychowywali przez te wszystkie lata i kochał ich. Dalej ich kocha i z pewnością dlatego to go tak uderzyło.
- Dzięki, onii-san.
- Mruknął, odsuwając się od chłopaka i wycierając łzy o rękaw jeansowej kurtki. Zaraz po tym zdjął ją z siebie, uprzednio wyciągając z kieszeni paczkę fajek i rzucił ją na łóżko. Podszedł do okna, a następnie odpalił papierosa zapalniczką.

Cholernie mu się smutno zrobiło. W końcu Yuu był dla niego bardzo ważną osobą i nie było to nic dziwnego, że sam źle się poczuł. Z jednej strony dobrze wiedział, co chłopak czuje, a z drugiej nie był tego taki pewny, każdy odczuwał to inaczej.
- Nie musisz mi dziękować, Yuuś. - rzucił i spojrzał za nim. Niewłaściwym byłoby teraz go tak zostawić samego, więc oparł się o parapet plecami o skierował wzrok na niego.
- Wiem, że jest Ci ciężko. Pamiętaj, że zawsze tu jestem. - odparł po chwili i przeczesał jego włosy palcami.

Cały Kyoji. Cieszył się, że to właśnie na niego wpadł jako pierwszego.
- Wiem, że tak uważasz. Mimo to dziękuję, bo chociażby za same słowa otuchy warto podziękować.
- Odparł do rudowłosego, zaciągając się zaraz po tym dymem i po chwili wypuszczając go z ust. Ostatnio wpadło mu się w taki nałóg. Pali kiedy sobie nie umie z czymś poradzić lub coś mu nie daje spokoju. Oczywiście żaden z jego rodziców o tym nie wie, bo po co? Obydwoje zaczęli nowe życia.
- Czuję się trochę tak jakbym został całkowicie sam... Oboje poszli w swoje strony, a co ja mam zrobić?
- Westchnął, wyrzucając z siebie kolejną garstkę tego co nad nim ciąży.
- Wybacz, że musisz tego słuchać.
- Mówiąc to uniósł lekko kąciki swoich ust.

Słuchał go spokojnie, chciał być dla niego wsparciem. Z resztą co w tym dziwnego? Znał Yuu już długi czas i naprawdę był mu bliski. Chwilę jednak jeszcze myślał i sięgnął dłonią po jego papierosa, którego mu zabrał z dłoni.
- Nie pal. To niczego nie rozwiąże. - stwierdził i zaraz ciężko westchnął. Zgasił tego papierosa i wyrzucił przez okno po czym lekko ściągnął brwi. Złapał go w pasie i podniósł, sadzając na parapecie, przodem do siebie by móc łatwiej na niego patrzeć.
- Uważaj, bo zaraz Cię palnę. A tak serio to pamiętaj, że nie jesteś sam. Masz mnie, masz resztę, swoje życie. Żyj tak, abyś dobrze się z tym czuł. - odparł i posłał mu ciepły uśmiech.

Bezradnie poleciał dłońmi za swoim papierosem, którego jeszcze nie skończył palić, ale na nic zdały się próby odzyskania go. Gdyby była w tym całym zdarzeniu jeszcze osoba trzecia to pewnie umierałaby ze śmiechu w danym momencie.
- Panie! To są ciężko zarobione piniondze ~ !
- Zawołał, nadmuchując mocno policzki. Szybko jednak spuścił z nich powietrze, gdyż chłopak go podniósł i usadowił na parapecie. Usłyszawszy słowa rudowłosego oraz patrząc w tym samym czasie w jego oczy, zaczerwienił się na całej twarzy.
- No tak... Co do reszty to nie jestem pewny, ale wiem, że mogę na Ciebie liczyć. Wybacz. Powinienem myśleć zanim coś powiem.
- Złożył dłoń w piąstkę i stuknął nią lekko w swoją głowę z delikatnym uśmiechem na ustach.

Dobrze wiedział, że chłopak będzie chciał je odzyskać, z resztą jemu się nie podobało, że palił. No bo jak to tak? Niszczył sobie tylko zdrowie.
- To nie kupuj za te pieniądze papierosów! - wymamrotał, patrząc z rozbawieniem na jego nadęte policzki. Zmierzwił delikatnie jego włosy, a widząc jego czerwoną twarz, uśmiechnął się do niego.
- Nie szkodzi. Ważne, że to wiesz. - przyznał i złapał go lekko za podbródek. - No i co się tak rumienisz, hmm?

Co to było za pytanie? Oczywiście, że się rumieni, a składało się na to kilka podpunktów. Po pierwsze był mega szczęśliwy, że spotkał Kyojiego. Po drugie mógł wreszcie się komuś wygadać. Po trzecie trochę popełnił głupstwo mówiąc, że jest sam. Po czwarte.. No... Samo złapanie go za podbródek było dosyć krępujące.
- B-Baka K-Kyoji... T-To k-kazirodztwo p-prawie...
- Wyjąkał z siebie tyle, wpatrując się w twarz chłopaka.

Reakcje Yuu zawsze go albo bawiły, albo były naprawdę urocze. Aż uśmiechnął się pod nosem, wpatrując się w jego zielone oczy.
- Właśnie. Prawie. - mruknął i krótko musnął usta niższego, nie puszczając jego podbródka.

Zamrugał zaskoczony powiekami na to krótkie muśnięcie jego ust przez wyższego chłopaka, a jego serce zabiło jakby mocniej i szybciej, pogrążając się coraz to bardziej w tym nieregularnym rytmie.
- A c-co z K-Kou...? A! W-właśnie! Nie opowiedziałeś mi co u Ciebie. Twoja kolej!
- No. Jakoś się wypowiedział. Odwrócił gdzieś wzrok na moment, aby jednak po chwili nim powrócić do twarzy rudowłosego. Próbował zrozumieć w głowie co właśnie się wydarzyło. Nie żeby narzekał, bo było to całkiem przyjemne uczucie, ale nie bardzo wiedział co ma ze sobą zrobić. Siedział lekko skrępowany na parapecie i czekał na odpowiedź.

Kiedy tylko usłyszał to imię, jego tęczówki widocznie zadrżały, a on cofnął się o krok i odwrócił wzrok. Szczerze to nic nie wiedział, więc co miał powiedzieć?
- Z Kou? Możemy o nim nie rozmawiać? - mruknął cicho. Jakoś nie chciał rozmawiać o nim. Nie chciał już niczego słyszeć na ten temat. Po prostu gdzieś go bolało to, jak został potraktowany, a wszystko w miarę się zagoiło i nie chciał do tego wracać.
- A co do reszty co u mnie się działo, to szczerze powiem, że to nic nadzwyczaj interesującego. - odparł, uśmiechając się lekko.

Dało się zauważyć, że pomiędzy Kyojim, a Kou doszło do poważnego spięcia. Nie miał pojęcia co dokładnie się wydarzyło, ale postanowił uszanować wolę chłopaka i nie wypytywać o szczegóły.
- Przepraszam, że zapytałem.
- Mruknął cicho, zsuwając się pupą z parapetu i podchodząc bliżej do ''braciszka''. Ułożył dłoń na jego ramieniu, próbując go pocieszyć w ten sposób.
- Jak będziesz chciał to kiedyś mi opowiesz. Tak poza tym to na pewno nic interesującego się nie działo? Nie widzieliśmy się kawał czasu.
- Powiedział, mając jednak na uwadze, że ten temat też mógł być niebezpieczny. Nie chciał też za bardzo wchodzić na inne nieprzyjemne dla chłopaka przeżycia, a kto wie czy takie się nie wydarzyły.

- Nie przepraszaj. Nie masz przecież za co. - odparł i zaśmiał się cicho, mierzwiąc mu włosy. Wpatrywał się w niego, uśmiechając się cicho. Spojrzał zaraz w dół na szatyna i skinął głową.
- Dzięki. Jesteś taki kochany, Yuu. - rzucił z uśmiechem. Oczywiście mówił prawdę.
- Tak, niewiele. Pracuję w tym samym miejscu co pracowałem, no może trochę więcej zarabiam. Ale tak to nic więcej. - stwierdził szczerze.

- Ja? Kochany? A gdzie tam.
- Zaśmiał się cicho, zabierając swoją dłoń z ramienia chłopaka i machając nią sobie, jakby próbując zaprzeczyć tym gestem.
- No dopsz. Cieszę się, że przynajmniej w pracy Ci się powodzi.
- Skomentował z lekkim uśmiechem, choć po chwili zdał sobie sprawę z tego, że zabrzmiał jak nastolatka lecąca na jakiegoś staruszka za kasę. Strzelił szybkiego facepalm'a.