Pokój numer 249; Itaka Yukio.

- Nie pyskuj. - Powiedział, mierząc go całkowicie poważnym wzrokiem. - Kładź się. - Wskazał palcem na łóżko, a sam odwrócił się do biurka. Wyjął z szafki swój szkicownik i ołówek. Spojrzał ponownie na bruneta.

-Jak śmiesz tak do mnie mówić? I żadnych rozbieranych sesji.
Powiedział, narzucając na siebie koszulkę.

- No weź! - Nadął mocno policzki, odstawiając swój szkicownik na bok. Wstał z krzesła, po czym podszedł do chłopaka i złapał go za ramiona. - Muszę dokończyć ten szkic. - Mruknął, patrząc na niego z dołu (No zbytnio innego wyjścia nie miał), błagalnym wzrokiem swoich zielonych tęczówek.

-Jak to "dokończyć"?!
Spytał zaskoczony.

Etto... Chyba właśnie się wsypał przez przypadek.
- Ah! Źle się wyraziłem. Nieważne. - Zaśmiał się nerwowo, wyciągając swój telefon z kieszeni spodni. - Oh! Która to już godzina. - Zmienił temat, klepiąc chłopaka w ramię.

-Już nie kłam.
Prychnął i klapnął na jego łóżko.

Westchnął, siadając na podłodze. Zerkał niepewnie na bruneta. Wiedział, że powinien go zapytać o pozwolenie i postąpił źle.
- Przepraszam... - Powiedział nieco przygaszony. - Czekałem, aż się obudzisz i jakoś tak zacząłem Cię szkicować... - Wyjaśnił całą tę sytuację. - Wyrzucę to co już narysowałem. Nie martw się.

-Nie przepraszaj. I nie wyrzucaj tego. Pozwolę Ci to dokończyć, ale nie teraz.
Powiedział i poklepał miejsce obok siebie.

- I tak przepraszam. - Powiedział, wstając z podłogi. Podreptał do łóżka i usiadł obok chłopaka. Tak jak brunet sobie tego życzył.

-Ale serio nie masz za co.
Powiedział, a gdy chłopak uziadł obok, objął go ramieniem

Nic nie powiedział, kiedy chłopak go objął. Uśmiechnął się tylko, pozwalając mu na to. Mimo tego długo tak nie wytrzymał. Przytulił się do bruneta, napierając na niego swoim ciałem, aby się położył. Robił się powoli senny.

Zamruczał cichutko i posłusznie się położył.

- Trzeba się przebrać... - Mruknął, leżąc już na chłopaku i przymykając powieki. Tak bardzo nie chciało mu się już ruszyć. Resztkami sił podciągnął się wyżej, aby wpić się w usta Tahiko.

Zamruczał w jego wargi i oddał mu ten pocałunek.

Kontynuował swoje poczynania, wkładając łapki pod koszulkę bruneta. Był taki ciepły... Pragnął tego ciepła tylko dla siebie. Taki był już zachłanny, jeżeli chodziło o coś takiego.

Odsinął lekko łepek.
-No. Zluzuj troszkę, bo jeszcze się napalę.

Schował swoją twarz w klatce piersiowej chłopaka, kiedy ten im przerwał pocałunek.
- No dobrze. - Mruknął cicho, próbując unormować swoje bicie serca. W końcu tego dokonał i mógł wstać, choć leniwie. Sięgnął swoją pidżamkę i zerknął na Tahiko.
- Nie podglądaj. - Powiedział, ściągając koszulkę.

-Może frytki do tego?
Rzucił, gapiąc się bezczelnie.

- Ty... - Nadął mocno policzki, mierząc wzrokiem chłopaka. Nie było mowy, aby się przebierał, kiedy ten się tak na niego patrzył. To było krępujące.

-Co ja, kochanie? Czo się tak wstydzisz?

- C-Co to za pytanie? - Burknął, odwracając gdzieś swój wzrok. To było oczywiste, ze się wstydził. Nigdy nie widzieli się nago przecież.
- AAH! Nieważne! - Powiedział, odwracając się tyłem do bruneta i przebierając w pidżamę. Zrobił to w miarę szybko. Chciał umrzeć ze wstydu, ale nie widział wyjścia z tej sytuacji. Położył się na łóżku i nakrył się kołdra, wciąż będąc odwróconym do chłopaka. Próbował ukryć swoje zażenowanie.

WidzAąc jego ciało, uśmiechnął się i zagwizdał. Zaśmiał się kiedy położył się plecami do niego i położył się obok, a także objął go ramieniem.

- Jesteś okrutny. - Wymamrotał pod nosem, zamykając powieki. Mimo wstydu czuł się dobrze. Chłopak doprowadzał go do skrajnych emocji. Uniósł lekko kąciki swoich ust.

-Powiedz mi coś czego nie wiem.. Dobranoc.
Mruknął i oddał się w objęcia Morfeusza.

Przekręcił się na drugi bok, aby móc spojrzeć na chłopaka.
- Kocham Cię. - Powiedział, wtulając się w niego. - Dobranoc. - Chwilę później i on odleciał.


Na kilka dni wybył z akademika za sprawą filmu, w którym grał mniej ważną rolę, ale zawsze jakąś. Cóż... Dopóki dobrze się bawił to nie miał zastrzeżeń co do tego wymysłu rodziców. No i przy okazji uczył się dużo. Otworzył drzwi od pokoju, a następnie podszedł do łóżka. Opadł na nie bezwładnie i uśmiechnął się. Wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu. Poleżał tak dłuższą chwilę, aż w końcu wstał i wyszedł.